რა თქვი, რა მქვიაო?

თავი 3

ნიკი pov:

აუ რა მომაბეზრებელი არის ეს ქალი რა, მანდამაინც თუ არ ავიდოდით ამ დირექტორთან ვერ დაგვსჯიდა? ნერვებს მისშლის რა. მაგი კიარა იმაზე უნდა ვიფიქრო ამ გოგოსგან თავი როგორ დავაღწიო, რანაირ სიტყვებს მეძხდა შვწუხდი, ამდენი ჟირაფი ცხოვრებაში არ გამიგონია.

_ეი შენ, გოგონი_დავუძახე მას.

_რა ეი, ჯერ წესიერად მომმართე, შემდეგ კი შეიძლება პასუხიც მიიღო._მიპასუხა გაცხარებულმა.

_სახელს თუ მეტყვი შეიძლება მოგმართო._ვუთხარი და სარკაზმულად ჩავიცინე.

_რამდენჯერ უნდა ვთქვა, სუზუმე ვიკი მქვია და არა ეი.

_გავიგე და იმედია არ დამავიწყდება.

_იმედია დაგავიწყდება, შენს გამო ეხლა დირექტორის კაბინეტში მიწევს ყურყუტი ორი საათი, თან ის ქალიც სადააა.

_მე რავიცი ერთი.

ორივენი ჩუმად ვზივართ ძალიან დიდი ხანია, სანამ დირექტორი არ შემვიდა და ლექციების წაკითხვა არ დაგვიწყო. მაგრა არ მევასება ეს ქალი რა ვქნა ცოცხს გავს, თან ქიმიის მასწავლებელს თმის დავარცხნა როგორ ეზარება. 

როგორც იქნა მორჩა და გარეთ გამოგვისროლის რასაც ქვია, ამ დროს კი ტელეფონზე მომდის ზარი.

ვიკი pov:

უკვე სკოლის ეზოში ვართ და აქეთ იქით ვიყურები, მეგონა რომ დეიდა მომაკითხავდა, მაგრამ თავი არც კი შეუწუხებია, ეჰ, იქნებ ნიკის ვთხოვო რომ წამიყვანოს? თან უკვე ბნელდება და უარს ვერ მეტყვის.

უვე მისკენ მივდიოდი, როდესაც მესმის ხმები:

_აუ ხო, ხო ძალიან მომენატრე, უძალიანესად ჩემო ლამაზო, რამდენი ხანია არ მინახიხარ, რაა?! მოფრინავ უკვე? აუ რა კარგია, კარგი გათიშე დაიძინე და რომ ჩამოხვალ დარეკე, გნახავ მერე, ბაი ბაიიიი როუზეე._ნიკი ისე ეტლიკინებოდა იმ გოგოს, ცოტა ნერვებში მირტყამდა, სულ ასეთი თბილია? დარწმუნებული ვარ გოგო იყო, აბა ბიჭს ეგრე როგორ დაელაპარაკებოდა?