რა თქვი, რა მქვიაო?

თავი 14

ნიკი  pov:

იაპონიიდან დილაადრეან ჩამოვფრინდით სეულში, ამ  ქალაქის გაგონებისას კი ცუდად ვხვდები რადგან ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი ამბები აქ მოხდა, რაც ჩემი წყალობით არასოდეს განმეორდება.

იმ ამბის შემდეგ 7 წელი გავიდა, 7 ტანჯული წელი, რომელიც ვიკის გარეშე გავატარე. როდესაც ვიხსენებ, მისი სახის ნაქვთებს, სხეულს და სხეულის თითქმის ყველა ნაწილს ცუდად ვხდები. ვერც კი წარმომედგინა ასეთი ტიპის გოგო, რომელმაც ჩემი ყურადღება მიიპყრო, სულმდაბალი აღმოჩნდებოდა. სწორედ მაგის შემდეგ არ მჯერა სიყვარულის, გოგონები მხოლოდ გარეგნობითა და ფულით არჩევენ სასურველ ბიჭებს, რაც ვიკისთვის მისაღები იყო.

ბევრს ვფიქრობდი მასზე, მართალია იშვიათადაც კი არ ვტირი, მაგრამ 7 წელი ჯოჯოხეთში გავატარე. ჩემმა დამაც დიდი როლი შასრულა ჩემს განევიულებაში, დრო არ გავიდოდა ვიკი რომ არ გაელანძღა, მაგრამ მას არ ვადანაშაულებ, მისი ბრალი არც იყო, რომ ასეთი ამბავი მოხდა.

ეხლა როუზე კომპანიაში ხელშეკულების გასაფორმებლადაა შესული, მე შეუძლოდ გავხდი და ამიტომ ვერ წავედი, გარეთ ფეხს ვერ ვადგამდი, აქაური ჰაერიც კი მწამლავდა. 20 წუთის შემდეგ დავინახე ჩემი და როგორ შემოვიდა მანქანაში გაბრაზებული სახით, მე კი ცოტა ხნით ჰაერზე გავყავი თავი:

_როგორ გაბედა?! ნაგავი იდიოტი_თითქმის ღრიალებდა.

_რა გჭირს? რამდეჯერ უნდა გითხრა, რომ შენი ღრიალი არავის აინტერესებს? შეგიძლია სხვაგან იღრიალო და არა აქ, სიმყუდროვეს მირღვევ_გავხედე ზიზღით.

_იცი ნიკი შენში რა არ მესმის? ვიღაც ნაგვის პარკის გამო რომ შეიცვალე, ის შენ არ გიმსახურებს, საშინლად მოიქცა, მართალია მეც არ ველოდი ვიკისგან მაგას, მაგრამ ჩემთვის ოდესღაც ძვირფასი მეგობარი იყო, ეხლა კი გარდაიცვალა და მეც დავმარხე. 

_შეგიძლია დადუმდე? მეტის მოსმენას არ ვაპირებ! ყოველ დღე, ყოველ წამს, რაც მის თავს გაგახსენებდა მაგ ყველაფერს მე მახოცავდი, თავი დამანებე და სხვებს ელაპარაკე მაგ ლექციები.