ნიკი pov:
სკოლიდან როცა მოვედი, გოგოებისთვის არც კი შემიხედავს, უმალვე ჩემს ოთახში ავვარდი. დიდი ხანია პროექტს აკეთებენ, თითქმის ერთი საათია, რად უნდათ ამდენი დრო, მე 15 წუთში მოსწრებული მექნებოდა, მაგრამ გოგოების ამბავი როგორც თითქმის არავინ არ იცის, ასე ვარ მეც.
მობნელდა. უკვე 11 საათია, ვიკი სახლში როგორ წავა? თან სიბნელეა, რა ვქნა? შეიძლება ჩემს სულელ დას მაინც მოაფიქრდეს რამე, ნუ სულელი არაა მარა მაინც არის, ჩემზე პატარაა, ამიტომ ზოგადად პატარა დები დიდებზე სულელები არიან.
სამზარეულოში წყალის დასალევად გავედი, ღმერთო როგორ მწყუროდა, მაგრამ უფრო იმაზე ვჯავრობდი, წავიდოდა თუ არა ვიკი სახლში, თუ დარჩებოდა. ამის ფიქრში უკან როდესაც შემოვტრიალდი, ვიღაცამ წყალი შემასხა. შევხედე და ეს ვიღცა ვიკი იყო. ძალიან გამაღიზიანა მისმა ქმედებამ, ამიტომ ვუთხარი:
_წინ ვერ იყურები? ან საერთოდ რათ გინდოდა წყალი ამ შუაღამისას?!_ გაღიზიანებული სახით გავხედე.
_ვაიმე, დიახაც ვიყურები, შენ ხომ ჩემზე ჭკვიანი ხარ, ამიტომ უფრო უნდა გაგენსაზღვრა სად ჯანდაბაში მიდიოდი, ჯერ ესერთი წყლის ბოთლი შენც გიჭირავს, ამიტომ დადუმდი, ჟირაფო იდიოტო_მომაყარა უცებ.
რაა?! მან მე ჟირაფი იდიოტი მიწოდა? ამას არ შევარჩენ, ვაი მაგ საწყალი. გაშტერებული ვიდექი, რა დროსაც გენიალურმა აზრი ჩამერტყა ჩემს ტვინში. თუ ცოტა სხვანაირად დაველაპარაკები, სხვანაირად მომცემს პასუხს. აუ რა ჭკვიანი ვარ.
ეს ვთქვი და მოქმედებაზე გადავედი. ხელები ჩამოვუში და წელზე მოვხვიე, შემდეგ კი ჩემსკენ მივიზიდე, უცებ კი ყურში ჩავჩურჩულე:
_ჟირაფი იდიოტი მეორედ აღარ დამიძახო, კარგი?_ეს ვთქვი და ოთახიდან გავედი, ვიკი კი დავტოვე გაშტერებული.
ღმერთო რა მაგრად ვითამაშე, ამის თქმას მეორედ ვეღარ გამიბედავს, უტვინო.
