ὕμνων πτυχαί [✓]

Νοέμβρης

Δίνομαι
σε ό,τι με πληρεί
και νιώθω μετά κενή,
πως έχασα κομμάτι του εαυτού μου.
Σαν καπνιστής
σε μια μελαγχολία
για μια ανάμνηση, για κάτι περασμένο,
για κάτι χαμένο,
ζητάω να τυλιχτώ σε ανθυγιεινό,
γκρίζο
καπνό καρκινογόνο, είμαι καρκίνωμα.
Με εξαντλούν
αυτά για τα οποία ζω
και με κουράζει
ό,τι μού δίνει νόημα.
Ύστερα με κατηγορούν για εξάρτηση.
Πώς να μην εξαρτώμαι
από τα μέρη που άφησα τα μέρη μου;
Γυρνάω σαν μεθυσμένη,
κάνω κύκλους
στους ίδιους δρόμους,
με βρίσκω για μια στιγμή,
και με μαζεύω πάλι.
Παραπατάω, γιατί για λάθος πρόκειται,
βρίσκω οδούς, ταμπέλες άλλες,
αφήνω λίγο από την ψυχή μου και εκεί
και επιστρέφω με ένα μπουκάλι ακόμα
να ξεδιψάω - να προσπαθώ.

Αθήνα, 21 Νοεμβρίου 2022

Πόσο λατρεύω να βρίσκομαι στο μετρό ρε φίλε