ὕμνων πτυχαί [✓]

Για αυτούς που πόνεσαν

Θέλω να γράψω
να σημαδέψω το ριγέ χαρτί
Για χάρη αυτών που αυτό το βράδυ μαζί μου ξενυχτάνε
Γιατί, όπως εγώ, έχουν ανάγκη να εκφραστούν σε κάποιον

Εγώ ακόμα δεν έμαθα σε ποιον θα πήγαιναν τα λόγια μου
Εκείνοι όμως ξέρουν
Τους βασανίζουν μονόλογοι που θα βροντούσαν σε παλιούς αγαπημένους
Παλιούς αγαπημένους, που τους αφήσαν το κρεβάτι άδειο
Παλιούς, θα το λέω, κι ας μην το δεχτούν ποτέ

Κρεβάτι άδειο, σπίτι άδειο, χέρια άδεια
Φαίνονται τόσο μεγάλα ξαφνικά και απορούν
Πώς δεν έδιωξε μια απλή κουβέρτα όλη την ψύχρα;
Πώς δε χώρεσαν οι δυο σε αυτούς τους τοίχους;
Πώς δεν έφτασε μια αγκαλιά να τους κρατήσει;

Αγάπη, έρωτας, πόθος
συναισθήματα που τους παρουσίαζαν ως ταυτόσημα
Μέχρι που ήρθε εκείνο το πρόσωπο να τους ξυπνήσει
να τους τα γνωρίσει ένα ένα, να μαγευτούν
κι έπειτα να τα λαχταρούν σαν οξυγόνο ή γάργαρο νερό

Γράφω ίσως για εσάς
που απεγνωσμένοι λυσσάτε για τις τέχνες
Μήπως και βρείτε αντίλαλο στις σκέψεις σας
Μήπως και βρείτε κάποιον να σας νιώσει
Αφού η λογική εγκατέλειψε, και όχι μόνη

Λυσσάτε για έργα προερχόμενα από αισθητική ομοίων σας
Διότι ποιος καλλιτέχνης διέδοσε σκέψεις με σύνεση;
Ποιος αυθάδης τόλμησε να δει την τέχνη ως επιστήμη;
Ποιος αναιδής προσπάθησε να μιλήσει με γλώσσα ελεγχόμενη σε καρδιές χαώδεις - αγνές από το άγγιγμα των νοητών κανόνων που μας διέπουν;
Ποια καρδιά χαώδης δεν αναγνώρισε το σπίτι;

Εκείνη η στιγμή
που ό,τι φάνταζε σίγουρο στο μέλλον
δεν είχε θέση στο παρόν σας
Αυτή ήταν που σας τρέλανε
Χειρότερα απ' τον έρωτα τον ίδιο

Όσο για τις υπόλοιπες
στις οποίες χείλη, σώματα ανολοκλήρωτα συναντήθηκαν
βλέμματα ενώθηκαν, χάθηκαν σε μέρη ξένα, χαράχτηκαν
υποσχέσεις δόθηκαν, όνειρα πήραν σχήμα, χρώμα, όνομα
Αυτές δεν είναι παρά μια ταυτότητα της μανίας για το χθες

Ήθελα πολύ να γράψω
να σημαδέψω το ριγέ χαρτί
Για εκείνες τις καρδιές που σημαδεύτηκαν
ενώ κανείς δε ρώτησε εάν επιθυμούν το μελάνι πάνω τους

Συγγνώμη

Καληνύχτα

Αθήνα, 13/3/2020