ὕμνων πτυχαί [✓]

Ελλάδα

          Ελλάδα, γη που σαγηνεύει κάθε δικό της παιδί και ξένο. Ο τυφλός θα ακούσει τα μπουζούκια της να κελαηδάνε, τα πουλιά να διασκευάζουν διαχρονικές συνθέσεις. Ο κωφός θα χορέψει μεθυσμένος σε μυρωδιές από ήρεμα, μακάρια κύματα, πρωτού καν γευτεί τον οίνο που ακόμα ευλογεί ο Διόνυσος.

          Ζω σε μια χώρα της οποίας το όνομα πλανιέται σε αρχαίους και νέους χάρτες, και σε τρανά βιβλία. Οι Αρχαίοι μορφώνουν και σήμερα τον παντογνώστη άνθρωπο. Έξι ήπειροι τιμούν τους μαρμάρινους γίγαντες και την αθάνατη γλώσσα στην οποία γράφτηκε η Οδύσσεια του Ομήρου, κι από την οποία χιλιομεταφράστηκαν οι ιδέες των πρώτων φιλοσόφων. Ξακουστό το παρελθόν και η δίκαιη περηφάνια των απογόνων.

          Το χώμα δεν έχει προλάβει να λησμονήσει τη σκλαβιά του. Γενιές ήρθαν, πέρασαν, έφεραν άλλες. 400 χρόνια γονατισμένοι, κι όμως θυμηθήκαμε ποιοι είμαστε, τι αξίζουμε. Οι παλιοί αντιστάθηκαν, ώστε εμείς οι νέοι, ελεύθεροι, να ζήσουμε για 'μας. Πόσο άξιος αυτός που υψώνει το λάβαρο της επανάστασης, που σφάζει στο όνομα της ελευθερίας; Πόσο γενναία η μάνα που δέχεται τις μάχες που γυρνούν τους γιους νεκρούς; Ειρήνη... Έννοια τόσο απλή, τόσο δυσνόητη.

          Είμαι τμήμα ενός λαού που πάντα θα μέμφεται πολιτικούς και εξουσίες σε καφενεία που πνίγονται σε καπνό από μισοσβησμένα, φτηνά τσιγάρα. Ρίχνουν άντρες τα ζάρια λες και σε ζάρια παίζεται η ζωή. Ο λαός φτύνει κατηγορίες, αγνοώντας τα λάθη που ο ίδιος έχει σημειώσει στη μακρυά ιστορία. Με θάρρος μοιράζεται την άποψη πως για την κατάπτωση φταίνε οι μεγάλοι, ξεχνώντας ότι στη Δημοκρατία για την οποία πάλεψε, δε φταίνε μονάχα οι έδρες.

          Κι όσοι με μισήσετε επειδή άσκησα κριτική σε κάτι που αγαπώ, αμολήστε τα κακομαθημένα τέκνα! Κι όσοι με πείτε αχάριστη διότι θέλω μια πιο συνειδητοποιημένη χώρα, περιμέντε την άρρωστη ελιά να ανθίσει! Κι όσο για εσάς τους λίγους που θα με συγχαρείτε γιατί μίλησα, ευχαριστώ. Από εσάς ζητώ μια ένθερμη χειραψία με ενωμένα χέρια.

Αθήνα, 9/5/2020