ὕμνων πτυχαί [✓]

Δεν το ξεχάσαμε ποτέ

Εκείνο το πρωινό τα πρώτα φύλλα έπεσαν
Δέντρα θα έμεναν γυμνά για να γνωρίσεις τους κορμούς τους
Εκείνο το πρωινό οι πρώτες στάλες έπεσαν
Ουρανοί θα πέταγαν ρούχα από βαμβάκι, μονάχα ώστε εσύ να ερωτευτείς

Αφήσανε μαζί τα αρώματά τους
Η ευωδία θα έμενε για το δικό μας "πάντα"
Εκείνο το Φθινόπωρο μας κλείδωνε σε φυλακές με κάγκελα χρυσά και τζάμια από ρουμπίνια βασιλιάδων δίχως στέμμα
κελιά ουτοπικά που θα ντρεπόμασταν να φθείρουμε

Καιρούς άλλους με είχες αποκαλέσει "Άνοιξη"
Όχι για τους κήπους που άνθισα για εσένα
Όχι για τον γλυκό αγέρα που σε τύλιξε όταν σήκωνα το βαρύ χιόνι που μας φύλαγε κρυφούς, αγνούς
Μα γιατί, είπες, δεν ανήκω πουθενά

Θα ζούσα για να σου αποδείξω ότι δεν είμαι η Άνοιξη
Το περασμένο Καλοκαίρι χαρίστηκε στις θάλασσές μας
όσο χαρίστηκα εγώ στο τρυφερό σου χάδι
Το περασμένο Καλοκαίρι ήτανε μια περασμένη στάση, η βάρκα μας πλησίαζε

Ψεύδομαι σε ραγισμένες φράσεις
ευχές σε στίχους απαθείς κι αδύναμους
Το Φθινόπωρο δε θα με αγγίξει
Δεν έχουν μείνει Καλοκαίρια ηλιόλουστα να διώξουνε δεσμά της μοίρας

Την αγάπη μας την ζω σε δάση των δακρύων
Δάκρυα λούζουν το εκτεθειμένο δέρμα μου, βροχή μου...
Δάκρυα βαστούν τη φευγαλέα αλμύρα των βυθών
Και βλάσφημα τα κύματα που αρνούνται να με φτύσουν σε άμμο ακατάλυτη

Αθήνα, 24/4/2020