ὕμνων πτυχαί [✓]

Ψυχή φυλακισμένη

          Ψυχή φυλακισμένη... Πες μου για τα κάγκελα, τη σάρκα σου. Πες μου για αυτούς στους οποίους υπακούς απελπισμένη. Γνωρίζω έχεις ένα μυαλό εύθραυστο και μια καρδιά να σε ελέγχουν. Πες μου λοιπόν... Με πόσα δάκρυα δέχεται η καρδιά τις εντολές των ανωτέρων; Ξέρεις, ή τα κρύβει και από εσένα; Μίλησέ μου, ψυχή μου, μπορείς να εκφραστείς. Μπορείς, τώρα, στα κλεφτά. Μπορείς, δεν έχεις ξεχάσει τον τρόπο.

          Θα σου πω για αντάλλαγμα ένα μυστικό. Οι ανώτεροι που περιβάλλουν τον γνωστό σου κόσμο, είναι μια κοινωνία μεταβλητή κι απέραντη. Είναι ίσως ταυτόχρονα αυστηρή, νιώθεις να σε σκοτώνει. Δεν το αγνοώ. Μην ξεχνάς είναι μονάχα μια αίσθηση. Πέφτω ικέτης, μην.

          Θες πράγματι να δραπετεύσεις; Όπως όλοι όσοι φόρεσαν ποτέ τη ριγέ στολή, έτσι κι εσύ; Μην. Όχι όπως το σκέφτεσαι. Δε σε έμαθα να μισείς τίποτα ξένο, το φως σου είναι αγνό, αφού σου το έδωσα με αγάπη. Αληθινή, όχι ξεφτιλισμένη. Μα μόνη έμαθες το μίσος που δε φαντάστηκα ποτέ. Μισείς αυτό που είσαι. Ακούω τα παράπονά σου. Σειρά σου να ακούσεις. Λύση να ξεφύγεις την οδύνη δεν είναι να μου γυρίσεις το φως σου - τα δώρα δεν επιστρέφονται. Λύση είναι να το εμπιστευτείς.

          Ησύχασε. Είναι στη φύση σου να αναπαράγεις όνειρα. Η κοινωνία το ξεχνάει, εγώ ποτέ. Σε θεωρούν ανεπιθύμητη, ενώ σε χρειάζονται περισσότερο από κάθε σειρά τούβλων σε κάθε έξοχο παλάτι που κάνει τα μάτια τους να στάζουν. Για αυτό σε έφερα στο χώμα αυτό. Μπορείς να επηρεάσεις εάν δώσεις φωνή έστω στα λιγοστά όνειρα τα οποία θα σου επιτρέψουν να αναπτύξεις με ανάστημα ορθό. Εμπιστεύσου εμένα. Που ενώ τόσο σε ποθώ κοντά μου, τόσο ταπεινά παρακαλάω να περιμένεις. Μέχρι να είμαστε έτοιμοι για την αγκαλιά που προσμένουμε και οι δύο.

          Ψυχή φυλακισμένη... Πες μου για τα κάγκελα, τη σάρκα σου. Πες μου για αυτούς στους οποίους υπακούς απελπισμένη. Έχουν αλήθεια την τρομερή δύναμη που δείχνουν;

          Ψυχή φυλακισμένη... Έχεις όντως δεσμά;

Αθήνα, 30/1/2020