MAHKUM (+18)

22.BÖLÜM

Ben geldiiimm. Nasılsınızzz??

Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

⛓️

İntikam kaleminin ucundan süzülen mürekkebin izleri, içimdeki beyaz kağıda dağılırken kağıdın mürekkebe karşı yavaşça kaybedişini izliyordum.

Bir damla mürekkep bütün kağıda dağılarak kağıdın hepsine sahip olabilirdi.

Bir kağıt bütün mürekkebe sahip olmak için buna izin veriyor da olabilirdi.

İhtimaller her planda vardı.

Olmalıydı.

Ve işte şimdi hem bir mürekkebe hem de bir kağıda sahip olmanın vakti geldiğinden, intikamın sarıp sarmaladığı o yalnızlık, çemberin tam ortasındaydı.

Eğer bir planda başarılı olmak istiyorsan yalnızlığı göze alman gerekirdi.

Bu yalnızlık kimsesiz kalmak değildi yalnızca. Yalnızlık... En kalabalık yerde bile kendini tek başına hissetmek de sayılabilirdi.

Sayıldı da.

Defalarca kez. Tekrar tekrar.

Yalnızlık duygusunu yaşamak değil bazen hissetmek de planlar dahilinde gerçekleşebilirdi.

İnsan yalnız kalmaktan değil, yalnız kaldığını sandığı ilk anda sevdiklerinin hayaletiyle aynı odada yaşamaya başlayınca anlardı ne kadar çaresiz olduğunu.

Bir hayaleti gerçek sanmak delilik adı altında adlandırılabilirdi fakat o hayaletin hayatınızdaki insanlardan çok size yardımının dokunduğunu görünce, delirmeye başlamak bile sıradanlaşmaya başlıyordu artık sizin için.

O yardımı sıkıştığınız ilk anda, beklediğiniz o hayalet görüntüden istiyordunuz.

Babamın görüntüsü bir hayalet, bedeni bir silüetten ibaret. Ama kanlı canlı gibi karşımda. Yüzündeki hep aynı gülümseme. Beklentisi her şeyin ötesinde. Benim içimdeki ateşin yansıması onun gözlerinde. Benim gözlerim ise çok özlediğim yüzünde.

Konuşursam kaybolur, biliyorum. Fakat sesini özledim.

Sarılırsam silinir, biliyorum. Fakat ben yine kokusunu üzerime sinecek kadar özledim.

Lacivert takımı, üzerine en çok yakıştığını söylediğim takımı, üzerinde. Yüzünde ise beni görünce taktığı o gülümseme. Ama her zamanki gibi değil bu defa, gözleri biraz hüzünlü bakıyor sanki.

Özür dilerim, baba. Hayaletini görmeyi bile hak etmiyorum. Çünkü henüz başaramadım. Değil seni canice öldüreni bulmak, ben senin kardeşinle bile baş edemiyorum.

Kaybolacağını bilmek ama daha yakın olmak için attığım o bir adım benim nefesimi donduracak cinstendi. Babam kaybolmadı, tam karşımda. İnanıyor. Bana. İnanmıyorum. Kendime. Yalnızca kendime değil, kimseye.

Güç alıyorum ben ondan. Hayaletine sırtımı yaslayacak kadar güveniyorum ona. Bir gülümsemeye tav olacak kadar yokluğunu hissediyorum. Özlüyorum ama özlemek yeterli gelmiyor. Bir hayaleti görmek içimdeki kız çocuğuna yetmiyor.

Soğuk bir dağ evi bile onun varlığını hissetmemle içimi ısıtıyor.

Ellerim hâlâ soğuk çünkü tutamıyorum. Sırtıma kar yağıyor, babam yaz. Gözümden bir damla yaş süzülüyor, silen yok.

Öylece karşımda. Hareket ediyor ama bana bir adım olsun yaklaşmıyor. Hayaletini hak etmediğimi bir de o yüzüme vuruyor.

Belki rüyama girer sanıyorum her seferinde ama rüyalarım babamla birlikte beni terk ediyor.