Acılar ve Umutlar

[9] Cevapsız Sorular

Kimse kimseyi benim seni sevdiğim kadar sevmedi..

••••

Seni sevmenin zorluğunu bilmiyorsun. Hayallerim ve arzularımın savaş sebebisin son zamanlarda.

Kalbi kırık küçük bir çocuğum. Senin de iyileştirmeye niyetin yok gibi.

Ağzından çıkanlar veya yazdıklarınla değil, gözlerinde sakladıklarınla ilgileniyorum. Bana dair ne saklıyor gözlerin? Ya da daha önemlisi, Var mı sende bana ait bir şey?

Sevmeyeni sevmek ne kadar zormuş. Sevmesini istemek, beklemek...

Açlıkla sınanan insanların hayal ettiği sofra, ölümcül hastaların yaşama umudu gibisin içimde. İmkansız değil ama imkansıza yakın.

Problem bende mi? Mazoşist miyim ben?
Acı mı seviyorum? Yoksa sınırlarımı hiçe saymama sebep olacak bir şey mi yaptın sen bana?

Sanki öyle durduk yere sevmiş gibiyim seni. Nedenini arıyorum. Kaşı, yüzü, gözleri, sözleri..bulamıyorum. Ben neden sevdim seni?

Bu satırları yazdıracak kadar bir şey bile olmadı ki. Seni bu kadar düşünecek, isteyecek ne oldu aramızda?

Korkmadan seni seviyorum diyebilecek cesareti ne zaman verdin sen bana?
Seni seviyorum dediğimde ne geçti içinden? Ne hissettin?

Hissettiklerimin yarısını hissetmiş olsan şu an yanımda olurdun ve meraklı ruhum başka soruların cevabını arardı.

Madem istemiyorsun, neden gitmeme izin vermiyorsun?

Yakmak istemediğini söyleyip ateşe atıyorsun, görmüyor musun?

Zaman..zaman diyorsun. Yarının garantisi yok ki vereyim zaman. Geçmiş gitti ve sen bugün yaşadığın kadar varsın bu hayatta. Yarınsa bir muamma. Benden olmayan zamanı isterken bugünümüzü kaybettiğimizi anlamıyorsun. Yaşayabileceğimiz her bir güzel saniyeyi yitirdiğimizin farkında mısın?

Çok soru var. Ve ben sana dair soruların cevaplarını bilmiyorum. Sende vermiyorsun zaten.

Tek bildiğim şey, olmayacak şeyler için uğraşırken olabilecekleri yitirmekten yorulduğum. Ben çok yoruldum. Lütfen dinlenmeme izin ver biraz...