•𝚂𝚝𝚘𝚕𝚎𝚗 𝙿𝚊𝚒𝚗• | 𝙹𝚒𝚔𝚘𝚘𝚔 ✔️

7.1

"It Hurts When You Have Someone In Your Heart, But You Can't Have Them In Your Life."

"එයාලා ලස්සනයි."

ජෙනී සොෆියගේ කණට මිමිණුවේ සෝෆා එකේ හුරතල් විදිහට නිදන් ඉන්න ජන්කුක් ජීමින් දෙන්නට ඇහෙන්නෙ නැති විදිහට. ජෙනී ඇහැරුණ ගමන් ඒ දෙන්නව එහෙම දැක්කත් සොෆියා කිව්ව විදිහටම ඒ දෙන්නට පාඩුවේ ඉන්න දුන්නා. මේ වෙද්දි සොෆියා වගේම ජෙනීත් හිටියේ ඒ සෝෆා එක ලඟ නැවීගෙන ජෙනීගේ ෆෝන් එකෙන් ඒ දෙන්නගේ ෆොටෝස් ගන්න ගමන්.

"ම්ම්.. ජීමින් සතුටෙන්. මගේ දරුවා සතුටින් ජෙන්."

"ෂ්ෂ්.. සද්ද කරන්න එපා වදේ. අනික ජීමින් ඔයාගේ විතරක් නෙවෙයි."

සොෆියා කියපු දේට ජෙනී රහසින්ම මිමිණුවේ ඒ දෙන්නා අතරෙ ජීමින් වෙනුවෙන් සීතල යුද්ධයක් ඇවිලෙන්න පටන් ගනිද්දි.

"සොෆී..."

"ඇයි?"

"ජන්කුක් කියන්නේ කවුද? ඇයි එයා මේ දේවල් කරන්නේ?"

ජෙනී අහපු දේට දෙන්න උත්තරයක් සොෆියා ලඟ තිබුණෙ නෑ. ජන්කුක් කවුද කියලා තාත්තගෙන් අහපු වෙලාවක සොෆියට ඕනි උත්තරේ හම්බුණෙත් නෑ. ඒ ගැන අහපු හැම වෙලාවකම ජීමින්ගේ තාත්තා කිව්වේ හැමදේම හොඳට සිද්ධ වෙනවා කියලා විතරයි. ජීමින්ගේ තාත්තා තමයි එකම කෙනා ජන්කුක්ව දැනන් හිටපු.

"මං දන්නෑ. ඒත් හැමදේම හොඳින් සිද්ධ වෙනවා. බලන්නකෝ ජීමින් දිහා."

ජීමින්ව පිටිපස්සෙන් තුරුලු කරගෙන හිටපු ජන්කුක්ගේ අත් දෙක උඩින් ජීමින්ගේ පොඩි අතක් ගිහින් තිබුණේ හරියට ජන්කුක්ගෙන් ගැලවෙන්න ඕනි කමක් නෑ වගේ. එතනින් එහාට ජෙනී වගේම සොෆියත් ඒ ආදරණීය කපල් එක දිහා නොබලම ඉන්න වග බලාගත්තේ ඇහැරුණාට පස්සේ කොයි විදිහකින්වත් ජීමින් අපහසුතාවෙන් ඉන්න ඕනි නැති ඉසා.

.

ජීමින්ගේ තාත්තව ගෙදර එක්කන් ඇවිත් සතියක් ගෙවෙද්දි ජීමින්ගේ ක්ලාස් එකේ ඕපනින් එකටත් දවස් ලං වෙලා තිබුණේ. නත්තල් දවසට කලින් දවසෙ ජීමින් ක්ලාස් එක පටන් ගන්නයි හිතන් හිටියේ. මිස්ටර් පාර්ක් අසනීප වුණයි පස්සේ ජීමින්ව රෑ දහය වෙන්න කලින් ගෙදර එක්කන් එන්න ජන්කුක් හිතාගත්තා. හැබැයි ජීමින් දන්නෙ නෑ ඊට පස්සෙත් ජන්කුක් ගිහින් කරන්න ඉතුරු වුණ ඩිසයින් වැඩ ටික කරා කියන්න නම්.

"ජන්කුකා... අද ගෙනාපු පේන්ටින් එකට මං ආසයි."

කලින් වගේ නෙවෙයි දැන් ජීමින් වාහනේ එන ගමන් එක දිගට ජන්කුක් එක්ක කියවන්න හුරු වෙලා.

"ඒක හරියට ජීමින් වගේ. ඒකයි මං ඒක ගත්තේ."

"මං වගේ?"

ජීමින් පුදුමෙන් ඇස් ලොකු කරගෙන ඇහුවේ පේන්ටින් එකට ආස වුණාට ඒකෙ කිසිම තේරුමක් දන්නෙ නැති නිසා. ඒකේ තිබුණෙ වැලි කාන්තාරයක් මැද්දෙන් මැවුණ මනුස්සයෙක්ගේ අපැහැදිලි මූණක්.

"ඔව්. ඔයා වගේ. මට කොච්චර නම් ඕනි වුණත් ඒ මනුස්සයාගේ මූණ පැහැදිලිව බලාගන්න බැරි වුණා. හැම වෙලේම පේන්නේ අර නිමක් නැති කාන්තාරෙ."

ජන්කුක් පැහදිලි කරද්දි කිසිම දෙයක් නොතේරුණ ජීමින් හෙව්වේ ඒකෙයි තමන්ගෙයි ගැලපීමක්.

"ජීමින්ව පැහැදිලිව දකින්න මට ඕනි. හැබැයි හැම වෙලේම කාන්තාරේ තියෙන වැලි වගේ දෙයක් ඒකට ඉඩ දෙන්නෙ නෑ."

"ඇයි ජන්කුක්ට මාව දකින්න ඕනි?"

ජීමින් ප්‍රශ්නාර්ථයක් තිබුණ මූණකින් ජන්කුක් දිහා බැලුවා. ඒ නහර පිරුණු අත් ස්ටීරින් වීල් එක හසුරවද්දි ජන්කුක්ගේ පෙනුම දිහා එක එල්ලේ බලන් ඉන්න පුළුවන් කමක් ජීමින්ට තිබුණෙ නෑ.

"මං කැමතියි. මං කැමතියි ජීමින්ව මීට වඩා පැහැදිලිව දකින්න. ඔයාගේ ලඟ පරිස්සමින් තියන හිත ඇතුළෙ මට තැනක් හදාගන්න මං කැමතියි ජීමින්."

"මගේ ලඟ පරිස්සම් කරපු හිතක් නෑ ජන්කුකාහ්. මට සමාවෙන්න. මං මගේ මුළු හිතම වෙන කෙනෙක් ලඟින් පරිස්සමින් තිබ්බේ මීට හුඟක් කාලෙකට කලින්. මට ඒ හිත හොයාගන්නවත් පුළුවන් තැනක දැන් නෑ."

ජීමින් වචන පාවිච්චි කරේ හරිම බයෙන්. එයාට ඕනි වුණේ නෑ මේ තරම් දේවල් කරන ජන්කුක්ගේ හිත රිදවන්න.

"ජීමින් දන්නවද? මට තිබුණා ඔයාගේ හදවත ඉල්ලන්න. ඒත් මං කොහොමද ඒක පරිස්සමෙන් බලාගන්නේ. ඔයාගේ හදවත ඔයා එක්කම තියෙද්දි ලස්සනයි ජීමින්. මට ඒකෙන් කොටසක් වෙන්න තිබුණා නම් ඇති."

"මං උත්සහා කරන්නම්. හැබැයි මට පොරොන්දු වෙන්න බෑ. අයිම් ‍සොරි ජන්කුක්."

ජීමින් පුදුමත් වුණා ජන්කුක් හිතන විදිහ ගැන. ජන්කුක් ඕනිවටත් වඩා සර්ව සම්පූර්ණ වෙද්දි ඒ හිත ජන්කුක්ටම ඇලෙන්න ගත්තා. ඒත් ජීමින් ඒ හැඟීමට තාමත් බයයි.

"ඒකට කමක් නෑ ජීමිනී. අපි ඇවිත් ඉන්නේ."

___________________________________
Blacklove ✨️