Love Me Like You Do || Complete || ✅

පැනලා යන්ද?

ගෙදර යනකොට රෑ හත අටටත් කිට්ටුයි. ඒ යනකල්ම කාගෙවත් කටින් කිසි කතාවක් පිට වුණේ නෑ.. ඉස්සර යන මඟ දිගටම තොරතෝංචියක් නැතුව කියවන අපි නන්නාදුනන තුන්දෙනෙක් ගානට තුන් පැත්තක් බලාගෙන ගමන ඉවර කරා...

මං මේ හරියටම අවුරුද්දකට පස්සෙ ගෙදර දකින්නෙ. අවුරුද්දක් තිස්සෙ කිසිම කිසි හේතුවකට මාව ගෙදරට ගෙන්නගන්න ඔම්මට බැරි උනා.. කා එක ගේට් එකෙන් ඇතුළට එනවත්තෙක්කම දැක්ක දෙයින් මාව ගල් ගැහුනා..

දෙයියනේ ගෙදර සම්පූර්ණෙන්ම වෙනස් කරලා... තිබුණටත් වඩා දෙතුන් ගුණේකින් මහ ලොකුවට හදලා. සොවුල්වල ඉදලත් කොරියාවෙ දැකලවත් නොතිබ්බ වාහන දෙක තුනක්ම ගාඩ්න් එක පැත්තක පාක් කරලා තිබුනා..

අප්පගෙ බිස්නස් දැන් හොඳටම සරුයි වගේ.. කොහොමත් ඉස්සර ඉදන්ම කොරියාවෙ ටොප් ටෙන් බිස්නස්මන්ලා අතරෙ අප්පගෙ නම උඩින්ම කියවුණා... ඒත් එක අවුරුද්දකට මෙච්චර වෙනසක්.. මේක තනිකරම මාලිඟාවක්නෙ...

"කුකී බහින්න.."

ලොකු කල්පනාවක හිටපු මං ඔම්මගෙ කටහඩට ගැස්සිලා ගියා. එයා තාමත් හිටියෙ මූණෙ කිසි හැඟීමක් නැතුව. එක තප්පරේකටවත් හිනා පොදක් මූණට නග්ගගන්නෙ නැතුව..

ඉස්සර සර්වන්ට්ලා උපරිම දහයක් දොළහක් හිටපු ගෙදර අද වාහනේ දොර අරින්න වහන්න පවා වෙනම මිනිස්සු හිටියා.. එයාලට වෙන වෙනම යුනිෆෝම් පවා තිබුනා.

ගෙදර ආවා කියනවටත් වඩා කොහෙදෝ නොදන්න තැනක නොදන්න මිනිස්සු ගොඩක් මැද්දකට ආවා වගේ පපුව හූරන හැඟීමකින් මාව තප්පරෙන් තප්පරේට හිරිවැටීගෙන ගියා.. හුස්මක් ගන්නවත් නොහිතෙන තරමෙ අප්‍රසන්න ගතියක් දැනෙන එක නවත්තගන්නම බැරුව විනාඩියක් දෙකක් මං එහෙමම සීට් එකට ඔලුව ගහගෙන ඇස් පියන් හිටියා..

"චූටි බේබි බහින්න..."

ගෙදර මොන දේ කොහොම වෙනස් උනත් වෙනස් නොවිච්ච එකම දේ අහිංසක පාට ඇස් දෙකක් එක්ක හීන්සීරුවට කා එකට එබුනා..

"අංකල් බොරම්.."

අනේ අර ඇස් හීනි වෙලා රැලි වැටිච්ච කම්මුල් පුම්බගෙන එයා හරි ලස්සනට හිනාවුනා..