Kara duvar

Güç

İçimdeki korku, heyecan ve telaşı şuan burda anlatamam. Rebecca'yı o halde gördükten sonra ne yapacağımı bilemedim. Ağlıyordum sadece. Tek yapabildiğim buydu. Rebeccanın gözlerine baktım. Tanrım ne yaptım ben bu kadar ? Rebecca'nın ölmesine sebep oldum evet ! Herşeyin bir rüya olmasını o kadar çok isterdimki. Ama gerçekler ve korkunçlar ! Rebecca'yı düzeltmenin tek yolu benim. Hayalgücüm. İyi şeyler düşünüyorum ama olmuyor, aklımda sadece korku var. Özür dilerim rebecca çok üzgünüm.ama Bunu kabul etmiyorum. O ölmedi.
"Ağaçlar... Bulutlar... Masmavi gökyüzü... Heryer çiçek ve kelebeklerle dolu. Ve rebecca... O da burda, yanımda. Piknik yapıyoruz, çay içiyoruz. Ve oda be..."
-kacy?
-aman tanrım rebecca! Sen...sen iyileşmissin. Gözlerin kanlıydıı !
-burdan çıkmalıyız.
-tamam ben çıkartırım.
Aynalar kırıldı ve kapıya doğru olan yol açıldı. Bec'e yürümesi için yardım ediyordum. Ayağı kötüydü.ve Sonunda çıktık.
- bak kacy, artık kendi başına kontrol edebiliyorsun zihnini. Beni sen iyileştirdin. Oradan çıkmamızı sen sağladın. Bundan sonrasını senin halletmen gerekiyor. Çok güçlüsün. İçinde tahmin edemeyeceğin kadar fazla güç var. Bunları kullan. Ve inan. Eve ancak hayal gücün ile gidebilirsin.
- hayır ! Rebecca, en sensiz yapamam. Bana bunları sen öğrettin. Sensiz güçsüzüm. Yalnız başıma ne yapacağımı bilemem.
-hayır artık benim sana faydam yok. Öğrenmen gerekini öğrendin. Bundan sonrasını senin geliştirmen lazım. Burası senin dünyan. İstediğini yapabilirsin...

Ve rebecca kaybolup gitti. Çaresizce yürümeye başladım. Artık ne yapacaktım. İstediğini yapabilirsin, demişti rebecca. Burası benim dünyam ne istersem yapabilirim.
Bir çiçek hayal ettim. Her yaprağı rengarenk. Işık saçarak parlıyor. Ve önümde bir çiçek belirdi. Aynı hayal ettiğim gibi. Parlıyor. Sonra anladım, elimde çok fazla güç vardı. İstediğimi yaratır, kendi dünyamın kahramanı olurdum. Uçabilirdim bile. Evetttt ! Uçabilirdim! Ve ayaklarım yerden kesildi. Uçuyordum ! Gerçeken uçuyordum ! Bulutlara kadar çıktım ve tekrar yere indim. Bu harika birşey. Özgürdüm. Kara duvarı geçebilirdim. Ve belki daha sonra, kendi boyutumuzda güçlerimi kullanmayı öğrenebilirdim. Bu gerçekten olabilirdi. Ama şuan dinlenmem gerekiyordu. Bir ağacın altına uzanıp uyumaya başladım. Rebecca'yı özleyeceğim...