AMCASININ YİĞENİ Tamamlandı. +)18.

22. BÖLÜM

Her ne kadar Miran sinirli olsa da bana fazla yükelmiyordu beraber odaya çıktığımızda üzerimi değiştirerek biraz dinlesem iyi olur dediğimde Miran Bir şey demeden banyoya geçmişti ben yatağa yatar yatmaz uykuya dalmıştım hava karanlıktı her taraf ıssızdı sessiz ve sakin bir yerdeydim annem bana bakarak kızım her ne olursa olsun sen orada da asla çıkmayacaksın annem konuşurken çalan kapının serisinin haddi hesabı belli değildi.

Annemin her tarafa yerleştirdiği mikrofon çaldığı müzik de bütün villayı sesini yankıyordu ses o kadar yüksek çıkıyordu ki hiç kimse neyi nerede sesi olduğunu belli değildi annem kapıyı üstümde kilitleyerek burada kıpırdama sakın ve sakın çıkma dedikten sonra annem tam koridora yaklaştığında kapının deliğinden baktığımda annemi vuran adamı gördüm annemin üzerinde arkası bana dönük anneme batırdığı her bıçağın hırsla batırıp çıkarıyordu ve ben kapının arkasında sesimi çıkarmayacak şekilde korkar vaziyette annemin yere düştüğünü gördüm adam sanki öyle bir nefretle vuruyordu ki annem kanlar içinde yere yatıyordu ve gördüğüm kadarıyla adam ayağa kalktığında sırtı kapının deliğine değdiği gibi korkarak koşar adımla karoliyenin altında saklanmış bir vaziyette bekliyordum çalan müzik benim korkularımı gideriyordu müzik birden kesilince adamın sesi yüksek bir şekilde çıkıyordu her tarafa bakın.

Kim nerede varsa hepsini gebertin diye bas bas bağırıyordu ve adamın biri içeriye girerek beni fark ettiğinde bana sus işareti yaparak silahı boşa patladı patlatır patlatmaz aşağı koşarak abi yukarıda bir çocuk vardı onu da geberttim dediğinde adam inanmış ve beraber evden çıkıp gitmişlerdi adam kapıyı üstümde kilitlediği için dışarıya çıkamaz ve içeride kalmıştım boyum ışığı yetmediği için ışığı da açamazdım zaten açsam da fayda etmezdi galiba adamlar şalteri indirmişti müziği durdurmak için aradan geçen bayağı bir zaman olmuştu o kadar korkuyordum ki terkan içinde kalmıştım.

Asiye ile Sultan abla da evde yoktu onlar bugün izin alıp gitmişlerdi gece boyunca karöğlenin altından tek başına korkmuş bir vaziyette yatıyordum korkumu yenip ayağa kalktığımda kapıyı açmak istedim kapı açılmadı hıçkıra hıçkıra ağlıyordum bütün gece yaşlarımı o gece dökmüştüm gece boyunca bütün hıçkırıklarımı duvardan tekrar bana yansıyordu sabah aydınlanana kadar tek başıma odanın içindeydim sabah ışığı pencereme vurduğunda aydınlanan evin içi artık görünüyordu tekrar kapının deliğinden  baktığımda annem halen cansız bir şekilde yatıyordu hıçkırarak ellerimi kapıya vura vura ellerim hepsi kan olmuştu boğazımda artık ses çıkmıyordu susamış ve acıkmış altıma kaçırmıştım korkudan altımı ıslatmıştım aniden kapı sesi gelince anladım ki birilerin geldiğini ve ardından kopan çığlık sesi ile Asiye ile Sultan ablanın geldiğini anlayınca Sultan abla diye bas bas bağırdım Sultan abla yukarıya geldiğinde kapıyı açar açmaz.

Asiye ile odaya koyarak ikiniz burada durun ben geliyorum hem ağlıyordu hem konuşuyordu eve gelen polislerle birlikte babam da gelmişti ve ben o dehşeti hiçbir zaman unutmadım kapıyı polisler açıp benimle konuşmak istediğinde direkt annemin üstüne giderek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım artık sesim çıkmıyordu annemin saçlarını okşayarak sana yeminim olsun ki bugünden sonra hiçbir zaman gözyaşı dökmeyeceğim ta ki o adamı öldürene kadar öldürdükten sonra gelip senin mezarında o gece sabaha kadar ağlayacağım dedikten sonra polisler beni zorla annemden ayırarak Sultan ablaya vermişlerdi.

Sultan abla benim elimi tuttuğu anda kendimi kaybetmiş karanlığa gömülmüştüm açlıktan bayılmışım gözlerimi açtığımda hastanedeydim yaşadığım sürece de bu yaşananları asla unutmayacaktım her gözümü kapattığımda her gece aynı kabusu görüyordum yaklaşık miranla evlendiğim günden beri bu kabusları görmüyordum ve ben bunlarla cebelleşirken kendimi kaybetmiş bir şekilde gözlerimi açtığımda Mira'nın kollarında hüngür hüngür ağlıyordum.

Miran kolumdan tutarak beni kendine doğru çekti ağladığımı fark eder etmez gözyaşlarımı silerek banyoya doğru gittiğimde elimi yüzümü yıkayarak tekrar odaya geri döndüğümden Miran bana ne olduğunu sordu sen boğuluyordun farkında değilsin öyle bir bas bas bağırıyordun ki seni ne yaptım uyandıramadım dediğinde Mira'nın yüzünün bembeyaz olma şeklinde anlamıştım ki yine o kabusları içindeydim.

Mira'nın ağzından gece yarısı destan kollarımın arasında yatarken ters suyun içinde kaldığını hissettiğim anda direkt ayağa kalkar kalkmaz ışığı açtım destanın yüzünde terler öyle bir akıyordu ki akıttığı gözyaşlarıyla teriyle birlikte sırılsıklam olmuştu onu kucağıma alarak sarsmaya başladım ne kadar sarsam sana sesi çıkmıyordu sadece inliyordu önceden bağırıp çağırıyordu sonradan sonra doğru sesi kısılmıştı galiba ondan dolayı sesi çıkmıyordu destanı daha çok sarsmaya başladım destan en son çığlık atarak gözlerini açtı onu göğsüme bastırarak bir kabus gördüğünü anlamıştım ama ne olabilirdi ki en çok insan rüyasında ne kadar büyük bir kabus görebilirdi ki ama sanki o gerçeği yaşıyor gibiydi benim canımı yakmıştı çünkü ben daha önce destanı hiç ağlarken görmemiştim destan kendine gelir gelmez direkt yüzündeki gözyaşları silerek banyoya geçip elini yüzünü yıkadı karşımda dikildiğinde ondan bir şeyler öğrenmek istiyordum bana bakarak ellerini yanaklarıma koyarak yaşadıklarımı sana söylersem eğer inan ki senin bile bünyeye kaldırmaz dediği anda gözlerimi açarak ona baktım.

Anlat yükünü hafiflet ve beraber yükün altına girelim sen neyi yükünü taşıyorsun ne için bu kadar kendine yükleniyorsun sen genç bir kızsın bu kadar yükün altında ezme kendini anlat hafifle dediğimde destan anlatmaya başlamıştı o anlattıkça ben dehşete düşmüştüm bulunca acıyı destan çekerek ve hepimizi koruyarak kendi dimdik ayakta durmuştu ve ben bir erkek olarak bu kadar dehşet bir şey duymamıştım ve destan bunca acıların içinde yaşarken bizler burada gül gibi yaşayıp gidiyorduk hayatımız hiçbir şekilde etkilememişti babamın destanı bu kadar düşkünlüğünün nereden geldiğini artık iyi anlamıştım en son destan annem gömüldükten sonra tam tamına 3 ay boyunca babam beni yalnız bıraktı sadece amcam yanımdaydı her gece amcamla yatıp kalkıyordum her gözümü kapattığımda o kabusun içindeydim o konuşurken ben bile ağlamıştım gerçekten hayatı acılar içinden geçmiş ve yine de her şeye rağmen dimdik ayakta durmuştu ona baktığımda tekrar onunla gurur duymuştum onun omuzundan tutarak kendime doğru çektim resim sıkı ona sarılarak yine de sen her şeye rağmen kadın olduğunu hisset sen kadınsın duygularını dile getir içinde ne var ne yoksa hepsini anlat anlat ki rahatla ağlamak istiyorsan ağla bağırmak istiyorsan bağır kızmak istiyorsan kız çinde ne geliyorsa onu yap ama içine atma hem kendine zarar verirsin hem de seni ben anlayamam bunca yıldır yaşamışsın acılarla yorulmuşsun dimdik ayakta durmuşsun ya ben seninle yaşadığını bilmeyerek her defasında babama sen neden onu çok seviyorsun diye hep kıskançlık yapmıştım belki de o ikinci gelişinde bizlere bir şeyler anlatsaydın belki sana yardımcı olur senin derdini hafiflerdir dediğinde destan bana bakarak ikinci gelişimde geldiğim gün anlatacaktım aslında ama kendime verdiğim bir söz vardı.

Hiç kimseye sırtımı dayamadan hayatıma devam edecektim ve o ikinci gelişimde zaten sizlerin hayatına girdiğimi anladığımda sizin bana duyduğunuz nefreti fark ettiğim için sizlerle konuşmadım çünkü amcamın bana gösterdiği ilgiden dolayı hepiniz beni kıskanıyordunuz bunun farkındaydım o yüzden sizinle bir şey paylaşmamıştım paylaşsaydım bile bir şey değişmeyecekti sadece sizin hayatınızı etkileyecekti dediği zaman doğru söylüyordu ikinci gelişinde hepimiz onu kıskanıyorduk babamın ona verdiği ilgi sevgi hepimizi gerçekten ıskandıracak kadar bir sevgilisi vardı destanı ama biz nereden bilelim ki destanın bu kadar acılar içinde yaşarken sadece onun yanında babamın olduğunu bizler şımarık çocuklar gibi annem ve babamızın kucağında yaşarken onun o kadar acılar içinde tek başına mücadele etmesi gerçekten haksızlık de şimdi kendimden utanıyorum bunca acının içinde benim kuzenim yaşarken biz hiçbirimiz oraya elimizi uzatmadık onu göğsüme çekerek sımsıkı sarıldım her zaman yanında olacağım ve her zaman yarın başında olacak bunu sakın unutma.