Γεννημένοι Νικητές

18. Αστέρευτα δάκρυα

Είχα περάσει όλο το βράδυ στην τουαλέτα. Έκανα εμετό την ελάχιστη τροφή που είχα βάλει στο στόμα μου όλη τη μέρα. Μαζί με τον εμετό έρρεαν και τα δάκρυά μου.

Δάκρυα που δεν έχυσα ποτέ. Δάκρυα που συσσωρρεύονταν στην ψυχή μου και που δεν απελευθέρωσα ούτε όταν εγκατέλειψα το πατινάζ. Εμετός και δάκρυα ξεχύνονταν από μέσα μου όπως η απόγνωση και η θλίψη που ένιωθα.

Είχα τολμήσει να πιστέψω ότι μπορούσα να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους. Θέλησα να αφήσω πίσω μου την κακή εμπειρία με τη μητέρα και τον προπονητή μου. Τους δικαιολογούσα ότι είχαν εθιστεί στην δόξα που τους έφερνα.

Ο Ρόμπιν ήταν διαφορετικός. Δεν με γνώριζε. Δεν περίμενε τίποτα από εμένα. Η σχέση μας ήταν αληθινή και χωρίς ανταλλάγματα. Τουλάχιστον αυτό πίστευα. 

Ήμουν μόνο ένας αναπληρωματικός. Ένας αναπληρωματικός που γέμιζε το κενό του.

Δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από ένα προσωρινό αποκούμπι προκειμένου να καταλαγιάσει τα πραγματικά του συναισθήματα.

Ένιωθα έναν πόνο να σφίγγει την καρδιά μου. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω.

Άκουσα το κουδούνι της πόρτας. Φρεσκαρίστηκα όπως μπορούσα και πήγα να ανοίξω.

Ο Μιγκέλ όρμησε μέσα στο διαμέρισμα ακολουθούμενος από τον Άλεξ.

-«Πως μπόρεσες να διώξεις την Μαρίλια και τον μικρό Ματέο; Δεν έχεις καρδιά;» αναφώνησε αυστηρά.

-«Έχει δύο προστάτες όπου μπορούν να την φροντίσουν.» απάντησα και την επόμενη στιγμή, ένιωσα το χέρι του Μιγκέλ που προσγειώθηκε στο πρόσωπό μου.

-«Μιγκέλ!!!» αναφώνησε ο Άλεξ και τον τράβηξε.

-«Σε εμπιστεύτηκε! Σε θαύμαζε! Ήσουν φίλη της. Σχεδόν αδερφή της!!!» αναφώνησε και μαζί έρρεαν τα δάκρυά του. Δάκρυα που κυλούσαν για χάρη άλλου και όχι για μένα. Ποτέ για μένα!

-«Πως μπορείς να είσαι τόσο άκαρδη και ψυχρή σαν παγόβουνο; Τι έχεις μέσα στο στήθος, γιατί καρδιά δεν είναι!» συνέχισε να με προσβάλλει. Μου ήρθε τάση για εμετό και έτρεξα στην τουαλέτα.

-«Ναι, κάνε εμετό, ίσως βγάλεις και την χολή από δηλητήριο που έχεις.»

-«Πάψε πια, Μιγκέλ!!! Τι νομίζεις ότι κάνεις;» άκουσα τον Άλεξ να φωνάζει.

-«Μη μου πεις ότι της δίνεις δίκιο; Η Μαρίλια και ο Ματέο δεν φταίνε σε τίποτα!»

-«Όμως παραφέρθηκες. Η Ολίβια υποφέρει επίσης.»