Γεννημένοι Νικητές

21. Η αφετηρία

   Κάθε μέρα μετά το φροντιστήριο, βρισκόταν εκεί και με περίμενε. Με πλησίαζε και προσπαθούσε να με κάνει να τον ακούσω. Πλέον ήταν νηφάλιος αλλά με απόγνωση προσπαθούσε να μου μιλήσει. Όμως πως μπορούσα να τον εμπιστευτώ;

Πως μπορούσα να εμπιστευτώ την καρδιά του, που μέχρι πρόσφατα χτυπούσε για άλλη γυναίκα; 

Γυρνούσα σπίτι και κοιταζόμουν στον καθρέπτη, κάτι που ο ψυχίατρος μου είχε απαγορέψει να κάνω μέσα στα πλαίσια της θεραπείας μου. Παρόλα αυτά, το έκανα και πάντα αντίκριζα ένα άσχημο άτομο απέναντί μου. 

Ένα άτομο με περιττά κιλά, που δεν είχε καταφέρει να φέρει την νίκη στη ζωή του. Αν δεν κέρδιζες το χρυσό, δεν ήσουν τίποτα. Το χάλκινο ήταν μόνο για παρηγοριά.

Έτσι και στην ζωή αν δεν πετύχαινες να κερδίσεις την καρδιά του άλλου ήσουν ένα τίποτα. Ήσουν τίποτα για εκείνον. Μια παρηγοριά. Ναι, αυτό ήμουν για τον Ρόμπιν. Μια παρηγοριά, ένα χάλκινο μετάλλιο.

Οι διακοπές μου δεν πέρασαν όμορφα καθώς έχανα περισσότερα κιλά από όσα έπαιρνα σαν η θεραπεία να μην είχε αποτελέσματα. Ταυτόχρονα, ένιωθα μια τρομερή εξουθένωση, ψυχική και σωματική.

Το κουδούνι μου χτύπησε. Από το ματάκι είδα ότι ήταν ο Άλεξ και του άνοιξα. Όμως μαζί του ήταν και ο Μιγκέλ. Κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό ταψί με πίτα. Η μυρωδιά του εισήλθε στα ρουθούνια μου και αμέσως έτρεξα στο μπάνιο.

-«Λίβι, είσαι καλά;» άκουσα την φωνή του πίσω μου. Θέλησα λίγο χρόνο μέχρι να απαντήσω. Έπλυνα το πρόσωπό μου και την στιγμή που έβγαινα από το μπάνιο, ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν. Ένιωθα μόνο το σώμα μου να αιωρείται. Μάλλον ο Άλεξ με είχε πιάσει στα χέρια του.

**** 

-«Το ήξερες;» ακουγόταν η υστερική φωνή του Μιγκέλ, στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου που είχαμε φέρει την Ολίβια.

Όταν ο γιατρός μας ανακοίνωσε ότι η κοπέλα ήταν υποσιτισμένη και αφυδατωμένη σε σημείο που είχαν τρελαθεί οι ηλεκτρολύτες στο σώμα της και η κατάστασή της ήταν σοβαρή, του έδωσα το τηλέφωνο της κλινικής Princess να μιλήσει με τον υπεύθυνο εκεί.

Τότε ο Μιγκέλ συνειδητοποίησε ότι γνώριζα κάτι τόσο σημαντικό.

-«Με έβαλε να υποσχεθώ ότι δεν θα μιλήσω σε κανέναν. Το πάλευε μόνη της προσπαθώντας να το ελέγξει.»