Γεννημένοι Νικητές

36. Νικητές

    Η διάγνωση του γιατρού ήταν σοκαριστική, τόσο για όλους τους άλλους όσο και για μένα που από ότι φαινόταν ήμουν ο μοναδικός που δεν γνώριζε την κατάστασή της, κάτι που με πλήγωνε. Με πλήγωνε που δεν ήξερα για τον πόνο και την οδύνη της.

Όμως ο γιατρός μιλούσε για μια τρομερή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το σώμα της. Ο οργανισμός της βρισκόταν σε πλήρη αποσυντονισμό, ενώ υπήρχε μεγάλου βαθμού υποσιτισμός και αφυδάτωση.

Οι εξετάσεις της δεν ήταν καλές ενώ η υπερβολική άσκηση στην οποία εκτέθηκε, είχε καταπονήσει ισχυρά το σώμα της. Τα ποσά ενέργειας που διέθετε και την κρατούσαν ζωντανή, είχαν ξοδευτεί σε εκείνη την υπερπροσπάθεια.

Ο γιατρός μας είχε ενημερώσει ότι υπήρχαν σημάδια από βελόνα στα χέρια της και το πιθανότερο να διατηρούνταν με ορούς. Το κορμί της ήταν σχεδόν σκελετωμένο και αδύναμο.

Η Μαρίλια έδωσε στον γιατρό τα στοιχεία επικοινωνίας με την κλινική Princess.

-«Τι σημαίνει αυτό, Μαρίλια; Γιατί δεν γνωρίζω τίποτα;» φώναξα όταν έφυγε ο γιατρός.

-«Η Ολίβια έχει ιστορικό νευρικής ανορεξίας, που από ότι φαίνεται επηρεάζεται από τον συναισθηματικό της κόσμο.»

-«Αυτό ακριβώς συμβαίνει!» ακούστηκε η φωνή ενός άντρα πίσω μας.

-«Ονομάζομαι Δρ. Στράους και είμαι ο θεραπευτής της. Για την ακρίβεια, η Ολίβια είχε ξεκινήσει να δείχνει σημάδια νευρικής ανορεξίας, όμως αυτό που την επηρέαζε περισσότερο δεν ήταν το βάρος ή εμφάνιση του σώματός της, αλλά η συναισθηματική πίεση. Αυτό με οδήγησε στο συμπέρασμα, ότι η κοπέλα έπασχε από δύο διαφορετικά σύνδρομα που αλληλοσυμπληρώνονταν και στην περίπτωσή της, την εξουθένωναν και την εξόντωναν.»

-«Τότε;» ψέλλισα με την καρδιά μου να χτυπάει μέσα στο στήθος μου σαν τρελή.

-«Θα νοσηλευτεί στην κλινική μας. Θα χρειαστεί ιδιαίτερη φροντίδα και φυσικά θα χρειαστεί όση περισσότερη στήριξη θα μπορούσε να έχει.»

-«Θα γίνει καλά;» ρώτησα με αγωνία.

-«Αυτό εξαρτάται από την θέληση του ασθενούς.»

-«Όμως η Ολίβια είναι γεννημένη νικήτρια. Θα νικήσει και τώρα.» ψέλλισα με τρεμάμενη φωνή. Έπιασα τα μαλλιά μου με τα χέρια μου και τα μάτια μου βούρκωσαν.

-«Η δεσποινίς Μπρουκς δεν γεννήθηκε νικήτρια, νεαρέ μου. Πάσχισε όσο κανείς άλλος για την νίκη. Πάσχισε σε σημείο που τραυμάτισε την ψυχή της σοβαρά. Για μένα, η απόδειξη της νίκης της, δεν είναι τα μετάλλια που λάμβανε, αλλά το γεγονός ότι πέρασε το κατώφλι της κλινικής μου, με θάρρος και πυγμή για να αντιμετωπίσει αυτό που την πονούσε. Επειδή ο ισχυρότερος αντίπαλός της ήταν ο εαυτός της και αποδείχτηκε δυνατότερη από εκείνον.» απάντησε ο γιατρός και τα μάτια μου ήταν πια θολά και κόκκινα από τα δάκρυα.