Aldecantra Series #1: A Love Made in Pampanga

Kabanata 11

Dhrake’s Point of View

When I used the vacuum cleaner yesterday and washed the dishes, I still remember how she burst out laughing. To be honest, I have no idea how to wash dishes, use the vacuum properly, or clean the house. Nasanay na kasi ako na may mag linis sa bahay ko.

Nasanay na ako na nanjan si Aling Fiona na nag lilinis sa bahay ko, lalo na nung dumating si Lionore Samantha sa bahay ko upang maging katulong.

However, I don't know why I have such a strong desire to learn how to clean the house and to interact with Samantha.

I hate her-- I mean, hindi naman sa naiirita ako sa kaniya araw-araw, minsan oo, minsan hindi. ’Di ko alam.

I still remember singing in front of her and holding her hand when she was on the brink of falling down my stairs due to the blackout.

She's different, at iyan ang pumapasok sa isip ko sa tuwing naiisip ko siya. Hindi ko rin alam kung bakit ko ito nasasabi na kakaiba siya, pero para sa akin kakaiba talaga siya, hindi ko rin alam kung bakit, baliw na ako.

She's friendly, minsan masungit at tahimik, pero kapag nakausap m-- “Hoy, anong nangyayari sa ’yo? Kanina pa kami nag uusap dito tapos hindi ka nakikinig.” Pukaw sa akin ni Yusef at dahil naman doon ay natauhan ako.

Na patingin ako sa kanilang lahat na nasa harapan ko. Since Fourteen, Yusef, Theonizie, and Clarkidezi were here, the Aldecantra bar was already fixed. While I was at home yesterday, they cleaned my bar. I regret to say that neither my money on the bar nor our instruments will never be returned.

Malinis na nga ’yung bar, pero hindi na mababalik ’yung pera ko at ’yung mga instrumento namin. Hindi ko na rin talaga alam kung paano mag simula ulit.

Mabuti na lang din at nagiging maayos na ang kompanya, unti-unting naaayos, pero hindi ko alam kung malulugi pa ba iyon ulit o magiging mabuti na. Kinakabahan pa rin ako para sa resulta ng kompanya ko kung maayos na ba o hindi na.

Fitha, he's my secretary at siya ang inaasahan ko sa kompanya ko, kaya iniwan ko muna sa kaniya at siya na muna ang bahala mag asikaso dahil pumunta ako rito sa bar upang malaman kung ano ang pag-uusapan namin.

Sabi nila may meeting daw, kaya pumunta ako rito agad.

I raised my two eyebrows acting like I didn't hear something. “What?” I asked Yusef, pero iniripan niya lang ako.

Nakaupo ako ngayon sa isang sofa at nasa harapan ko naman sila na nakaupo rin sa tig-iisang sofa.

“You didn't even listen as we talked for almost a minute.” Clark told me. “Nakikinig ka ba?” Tanong naman sa akin ni Theo pero tinaasan ko lang siya ng kilay, “Sabi ko sa inyo e, hindi siya nakikinig.” Singit naman ni Fourteen.

I chuckled, “Ano ba kasi ang pinag-uusapan niyo?” Tanong ko sa kanila at halos silang lahat ay napakalmot na lang sa kanilang batok at iritang-irita na.

They're funny as hell.

Hindi talaga ako nakinig.

I smirked.

“Ano ba kasi ang iniisip mo bakit hindi ka nakinig sa pinag-uusapan namin dito?” Fourteen asked me. “Nothing, ipagpatuloy niyo na lang kung ano ang pinag-uusapan niyo. I’ll listen.” I told them seriously.

Fourteen continued talking hanggang sa marating iyon tungkol sa banda namin. “Tungkol din pala sa mga instrumento natin, ako na ang bumili, nasa bahay ko na sila--” But he stopped dahil sumingit si Clark. ”Shit. Really? Ikaw ang bumili sa lahat?Bakit hindi mo kami sinabihan?” Nagtatakang tanong ni Clark.