°•Not a typical love story•°

17. Καλημερα είπαμε;

Είμαι σίγουρη πως ξημέρωσε και ήρθε η Δευτέρα. Πως το ξέρω αυτο; Από τον μοναδικό ήχο που έχει μισήσει η ύπαρξη μου. Το ξυπνητήρι. Η ώρα είναι 7 αμα ειναι σε λίγο θα σηκωθώ.

Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 7!

7 το πρωί σωστα ;

Τρέχω στο κινητό μου και κοιτάω την μέρα, Δευτέρα.

Πρωί είναι.

Σηκώνομαι γρήγορα από το κρεβάτι και αλλάζω σε μαύρη φούτερ και γκρι φόρμα.
Βγαίνω έξω και βλέπω τον Μορφέα να κάθεται και να τρώει.

-" Καλημερουδια" λέω και πάω να κάνω ενα τοστ με τα υλικά που ειναι ήδη ανοιχτά πάνω στο μπάκο.

-"Καλημερα Μέλανι." Απαντάει ο αδερφός μου.
" Πως περάσατε με την Τζόμι; Εχθες"

Αυτή η ερώτηση είναι κανονική ή είναι ερώτηση παγίδα. Δεν άκουσε ή είδε κάτι σωστα; Αγχώθηκα αλλά ας το παίξω ήρεμη γιατί δεν πρέπει να προδοθω από το ύφος μου.

-" Καλά ήταν. Ξέρεις εσύ, κοριτσίστικα θεματα"

-" Α ναι εε;" με κοιτα στα ματια και σηκώνει το φρύδι.

-" Κάναμε εχθές αποτρίχωση στο πόδια...μέχρι μπικίνι και οι δύο μας"

-" Έτσι εξηγείται , το γεγονός που ήσασταν και οι δύο σας κόκκινες"

-" Φυσικά που αλλού;"

Ειλικρινά κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην προδοσω τον ίδιο μου εαυτό.

-" Τιποτα απλώς το μυαλό μου έφυγε αλλού. Εμ...τώρα που το ξανασκεφτομαι αποκλείεται εσύ είσαι ακόμα κολλημένη με εκεινον"

Βρήκε στόχο.

-" Τι εννοείς;"

-" Να ξες...τον Στέφανο"

Ξέρει πως έχω κλείσει αυτοτο κεφάλαιο γιατί το ανοίγει; Δεν θέλω να πάω εκεί ξανα που ήμουν όχι τώρα που γνώρισα την Τζομι.

-" Σου είπα να μην ξανά αναφέρεις αυτό το όνομα ξανά. Απαγορεύεται"

-" Ναι με συγχωρείς , δεν το ήθελα , απλως ηταν μια σκεψη "

-" Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς έφευγα "
Κάνω κίνηση να πάρω την τσάντα αλλά ο αδερφός μου σηκωνεται και με σταματα.

Τον κοιτάω με απορία.

-" Περίμενε με"

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά καθώς εκείνος κατευθύνεται στο δωματιο του για να πάρει την τσάντα και το μπουφάν του.

-"Μελανι παμε"

Βγήκα από την πόρτα και εκείνος κλείδωσε.
Ξεκίνησε να προχωρά και έπειτα συνέχισα εγώ αφού περίμενα να περάσουν πρώτα τα 3 μέτρα.

Σήμερα είναι διαφορετικά. Όλα είναι διαφορετικά, πιο πυκνά, πιο έντονα. Τα σπίτια φαντάζουν ατελείωτα και η αφετηρία της γέφυρας με τα κόκκινα κάγκελα φαίνεται άπιαστη. Έκανα μια στάση και έπιασα τα παγωμένα κάγκελα, είναι τόσο κρύα που μέχρι και το χέρι μου κολλάει πάνω τους σαν να θέλει να γίνει ένα με αυτά.
Ο πρωινός αέρας σήμερα ήταν στεγνός , ζεστός για κάποιο λόγο. Βασικά τον λόγο τον ξέρω αλλά δεν θέλω να τον αποδεχτώ γιατί πια έχει γίνει κομμάτι μου.

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και συνεχίζω τον δρόμο μου για το σχολείο αλλά έχω την εντύπωση πως κάποιος με κοιτούσε όσο βρισκόμουν την γέφυρα. Καθόλου περίεργο μετά από την τελευταία εβδομάδα που πέρασα.

Δεν ξέρω πως θα βγει αυτή η εβδομάδα , θέλω ήδη να έρθει η Παρασκευή.

--------------------------------------------------------------------

Λίγο βαρετό...ξέρω.
Update soon!
Thanks for reading <3