DEEP IN LOVE//SEONGJOONG

9

Beraber bara vardığımız da kuyruğum olmaktan vazgeçmemiş benimle sahne arkasında beklemek için deri koltuklardan birine oturmuştu.

Etrafı gözleriyle süzerken konuşmaya başladı. "O kadar da ilginç bir yer değilmiş." pufladım derince. "Ne bekliyordun ki?" "Bilmem. Daha ilgi çekici bir şeyler belkiiiii."

Çok garip biriydi evet. Belki daha önce hiç onun gibi biriyle tanışmadığım için öyle geliyordu. Bilmiyorum. Bir şeyler vardı onda her söylediğine gülümseme gereği duyuyordum. Sanki iyi davranmaya mecburmuşum gibi.

Hafifçe gülümsedim."Bir saat sürmez inerim." kafasıyla onayladı ve oturduğu koltukta daha da yayıldı. Gitarımı boynuma takıp sahneye çıkmıştım sonunda.

***

Parçalanmış parmak uçlarımla kenara fırlatır gibi bıraktım gitarımı. Bıraktığım gibi oturmuş beni bekliyordu. Gitarı koyduğumda ayaklandı ve oturmam için yer verdi. Terli alnımdan yavaşça çekip çıkardı şapkamı. Saçlarımı onca tere rağmen iğrenmeden düzeltti ve geriye vererek alnımın açılmasını sağladı.

Açtığım bacaklarımın arasında diz çöktü ve elini uzattı. Evet aynı dün gece ki gibi. İtiraz etmeden uzatmıştım parmaklarımı yumuşak avcunun içerisine. Tahmin ettiğim gibi yara bantlarını diğer eliyle çıkarmış ve narince yapıştırmaya başlamıştı. "Neden?" tek kaşını kaldırıp bana baktığında tekrarladım. "Neden yapıyorsun Seonghwa?"

Beklemediğim bir şekilde avcundaki elimi tutmuştu. Avcunun kana bulandığını hissedebiliyordum. "Bak... Sadece seni korumak istiyorum. Beni yanlış anlamanı istemem. Kendini koruyacak gücün olduğunu biliyorum Hongjoong." boştaki elini kalbime yerleştirip devam etti. "Ben bunu korumak istiyorum. Kalbini ve ruhunu korumak istiyorum. Onlar çok yorgunlar. Biliyorum. Hissediyorum. Görüyorum. Bana ihtiyacın var. Ruhunun, kalbinin iyileşmeye ihtiyacı var. İzin ver yapayım. Bilmiyorum belki bunları söylemem sana erken gelebilir. Ama seni gördüğümden beri içime doğan bu koruma iç güdüsünü durduramıyorum. İzin ver iyi geleyim. Sonra istersen bir kenara at. Hiçbir şey yaşanmamış gibi davran. Tanımıyor gibi yap. Ama bileyim seni iyileştirdiğimi. Bileyim yorgun ruhunun artık iyi olduğunu güzelim."

Güzelim mi? Evet güzelim demişti. Karnım da oluşan kasıntıyla tüm dedikleri tekrar tekrar yankılanmıştı zihnimde. Şimdiye kadar açmamıştım bu kalbi kimseye. Kendimi düşünmeye fırsatım olmamıştı bile. Nasılım? Nasıl hissediyorum? İyi olmaya ihtiyacım var mı? Kendime bunları sormaya bile vaktim olmamıştı. Şimdi birinin aniden gelio böyle şeyler söylemesi ve beni iyileştirmek istemesi fazlasıyla garip gelmişti.

Derince gözlerine baktığımda tek yaptığım birkaç saniye susmaktı. Bir şey dememi beklemeden ekledi. "Suskun kalmana izin veriyorum. Sen sadece kendini bana bırak." gözlerimi henüz ne olduğunu anlamamış bir ifadeyle onaylar gibi kırpıştırdım. "Teşekkür ederim. Güvenini boşa çıkarmayacağım."

Tekrardan işine dönüp yara bantlarını yapıştırmaya devam ettiğinde aklımda tekrar tekrar tekrarladım söylediklerini.

***

Ayak üstü bir şeyler atıştırmıştık saat gece yarısını geçiyordu. "Eve geçmeyecek misin?" sorumla arabayı stop etmişti. "Önce seni bırakacağım." dediğiyle fazlasıyla gerilemiştim. Bu saatte eve asla gitmek istemiyordum büyük ihtimal annem hâlâ uyanıktı ve içiyordu. Gözümün önünden geçen görüntüsüyle daha da gerildim.

"Henüz eve gitmeyeceğim. Burda inebilirim sende evine geç." gerilediğimi anlamış olacak ki birkaç mırıltı çıkarmıştı. "Öyleyse seni gideceğin yere bırakayım?" "Hayır. Biraz yürümek istiyorum."

Yürümek iyi gelecekti. Zaten tüm gün onu bolca yormuştum. Ve ne kadar benim için zor olsa da bir teşekkürü fazlasıyla hak etmişti.

Boğazımı temizledim ve arabadan inmeye yakın ekledim. "Bugün için teşekkür ederim. Fazlasıyla yoruldun eve git ve güzelce dinlen." şaşırmış olacak ki genişçe gülümsedi. Hoşuma gitmişti. "Benim için bir onurdu. İyi akşamlar." kafamla selam verdikten sonra arabadan indim ve yavaşça adımlamaya başladım...

***

EVET BILIYORUM ÇOK BEKLEDİNİZ AMA BURDAYIMMM umarım severek okursunuzzz mwah