CODE'S ADDICTION

Chapter 21

Note: The parts that was italized indicates flashback. Do not be confused. Thank you.

Trissalia Pearl

“Come here. What did I tell you?” Lumapit siya rito kahit nakakaramdam siya ng takot. Alam niyang galit ito ngunit pinanatili lamang niya ang kalmadong postura.

“I'm sorry po. Miss na kasi kita. W-why are you not calling me?” A tear drop on her eyes. Ayaw niya namang sumuway pero namimiss niya lang talaga itong kasama.

Hindi na kasi ito nagpapakita sa kanya at kung magpakita man ay hindi rin nagtatagal. Mula pa noon ay ang lalaki lang ang kakampi niya kaya nang bumukod ito ay mas nakaramdam siya ng kalungkutan...at pangamba.

“Did you miss that much, huh?” he teases her and then pulled her closer to him. Her blushy cheeks turn crimson. Ibinaon niya ang ulo niya sa leeg ng lalaki nang mahina itong natawa sa hitsura niya. Nahihiya tuloy siya.

“You look like a doll, hmm...”

Marami ang nagsasabi nun sa kaniya. Sabi nila ay mukha raw itong manika dahil sa hugis puso nito mukha, mapipilantik na pilikmata na binagayan ng mapagpahiwatig na mga mata, at pisngi at labi niyang kulay rosas. Her beauty is earthreal, they say. Papuri man iyon pero minsan ay naiinis na siya.

“B-but I am a human!” she exclaimed that makes him cackle, again. He caressed her hair kaya napatitig siya kanya. Gwapo ang lalaki kahit kakaiba itong mag-isip, siguro kung hindi nito ibubuka ang bibig upang magsalita ay mas darami ang magkakagusto rito. Sino ba namang hindi? He's handsome and has superlative skills, isama mo pa ang magkaibang kulay ng kanyang mga mata—the left is blue and the right one is black. His name constitutes his eyes. Conall Hadrianus. A strong wolf with a mysterious gaze.

“Is JK treating you well?” banggit nito sa panganay niyang kuya. Hindi siya sumagot dahil wala rin naman siyang maisasagot. JK is always out, halos hindi na nga niya ito makita at kung makasalubong man niya ito ay tatapunan lamang siya nito ng tingin na para bang wala lang. Parang hindi sila magkapatid.

“Listen to me, Salia. Alam mong hindi ka pwedeng magpunta rito. Paano na lang kung malaman nila...?” Kumibot ang labi niya sa muling pagseryoso ng boses niya. She’s not allowed to go out but she miss him so much kaya tumakas ito sa bahay nila at iniwan ang assignments upang puntahan ito sa kanyang opisina.

“W-why don't you just take me away? Isama mo na lang ako. P-promise, I'll be good.” Itinaas niya ang kanang kamay niya para makita niyang seryoso siya. His expression softened yet the suspicious eyes never left.

“Are they still hurting you?”

She's petrified by the question. Kahit hindi niya sabihin ay alam na nito ang kasagutan. Lagi siyang sinasaktan ng pamilya niya, lalo na ang daddy niya. Wala naman siyang ginagawang mali ngunit laging mainit ang dugo sa kanya nito.

She started sobbing. Gusto niya nang umalis sa bahay nila at sumama sa kanya dahil siya lang naman ang may pakialam sa kanya. Siya lang ang nagmamahal sa kanya.

He let out a frustrated breath. “I'm going to talk to them. Hindi pwedeng lagi ka nilang sinasaktan!” Nakatakot siya sa biglang pagtaas ng boses niya kaya mabilis niyang hinaplos ang pisngi nito upang kumalma.

“You don't have to. Ayaw kong pati sila ay magalit sa 'yo. Magagalit si dad at mas ilalayo ka nila sa akin, kuya...” she soothed her second brother.