TAMAMLANDI.
"seni çok seviyorum" dediğimde sehpanın üzerindeki Bütün her şeyi yere fırlatı. delirmişti.
"ne diyorsun Lan sen he" dedi nefes nefese "sen benim kardeşim gibisin hatta evladımsın evladım" dediğinde bir damla yaş düştü gözümden.
"ben S...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Turgut tan.
4 ay sonra...
Gözlerimi tren istasyonundan ayırmadan trenlere bakıyordum. Bazıları geçip gidiyordu. Bazı kişiler iniyor bazı kişilerde biniyordu.ama Okan onların arasında yoktu.
"nerdesin yürek parçam" diye fısıladadım.
Onun gidişinden dört ay Geçmişti. Onu her yerde aramıştım. Ama yoktu. Koca istsnbulu ve ona yakın şehirleri karış karış aramıştım. Ama yoktu.
Onu bulamıyordum.bütün mahalle okanın neden gittiğini bilmiyordu ve buna çok üzülüyordu.
Çevremdeki herkes okanı arıyordu.
Yanıma oturan kondiktör bana baktı.
"bugün ki yolcuların arasında da yok malesef" dediğinde "eyvallah" dedim başımı ağır bir şekilde salladığımda Orta yaşlı kondiktör yanımdan kalktığında yüzümü ovaladım.
"nerdesin be çocuk" dedim. Bir damla yaş gözümden düştü.
10 ay sonra...
Bügünde istasyona gelmiştim. Etrafa baktığımda aynı diğer günlerden farkı yoktu.
Yolcu iniyor biniyordu. Ama aralarındak Okan yoktu. Gözlerim Birden arkasını dönerek giden siyah ceketli bir gence takıldığında tıpkı okanın boyunda kilosundaydı. Görünüşü okana benziyordu. Hızlı adımlar ile gence yaklaştım. Lütfen sen ol Okan lütfen.
Kolunu tutuğunda durdu. Bana doğru döndüğünde yine umutsuzluk her yanımı sardı.
"afedersin kardeşim birine benzettim" dedim genç arkasını dönüp gittiğinde başımı Eğdim.
1 yıl sonra...
Okanın gidişi bugün bir yıl olmuştu. Ama onu bulamıyordum.gözümden gelen yaşları silerek ayağa kalkıp istasyondan çıktım.
Sesizce ağladığım caddede yürürken insanlar bana bakıyordu.
Yürek parçamı bulamıyordum.keşke o gün eve gitseydim. Okan beni sikse bile razıydım ama gelseydi.
"nerdesin Okan nerdesin be çocuk" dedim eve geldiğimde hiç girmek istemiyordum. Okansız bu ev ev değildi.
Onun yüzü, sesi, beni kızdırması...
Başımı iki Yana sallayarak kapıyı açıp içeri girdim. Boş salona girdim.
Telefonum çaldığında hemen açtığımda arayan rızaydı.
"efendim rıza" dedim. "Turgut Bi haber var mı" dediğinde gözlerimi kapattım.
"yok" dedim. "kardeşim ben bugün erken çıkıyorsum işim var mustafa kapatır dükkanı" dediğinde "sen bilirsin" dedim. Rıza tamirhane ile ilgileniyordu. Ara sıra bende Kafamı dağıtmsk için gidip çalışıyordum. Rızanın Çay ocağını kardeşi işletiyordu.
"Tamam bir haber olursa ara beni" dediğinde "tamam" dedim. Telefonu kapatıp koltuğa bırakıp ensemi ovalayarak koltuğa uzandım.
"ne olur geri dön okanım sensiz yaşayamam yürek parçam" diye fısıldadım. Yorgunluktan uyuya kaldım.
