Kaamos

𝐒𝐞𝐩𝐭𝐲𝐧𝐢

Uzattığı raporu elinden çekip aldım babamın. Katlayıp çantama attım.

"Bir daha devamsızlık yapma."

Gözlerimi devirip kapıya ilerledim babama kapıyı açmadan sitemli ve sert bir bakış attım.

"Sana Ares'in beni dövdüğünü söylüyorum ve sen okula gitmemi mi istiyorsun?! Baba. Komiksin."

Elini savuştururca salladı.

" İkimizde sakarlığını biliyoruz Themis. Ağabeyine suç atma ve eve geç."

Sinirle kapı kolunu açtım.

"Ayrıca yakın zamanda bir opera ve parti var, ailecek katılacağız."

Omuzlarımı silktim.

"Gelmiycem."

Babamsa benimle tam tersi görüşteydi. Beni oradan oraya sürükleyip konu mankeni olarak kullanmaya bayılıyordu. Her seferinde itiraz etsemde maalesef asla görüşlerim dikkate alınmıyor!

"Elbette geleceksin Themis. Bunu kavgasını yapmayacağız ağabeyin ve ben gelmeni istiyoruz."

Sinir ve nefret.Hislerim, tek bildiğim hislerim gün yüzüne çıkarken çantamın sapını sıktım.

Yine manipüle altında...

  Hayır manipüle değil bu sefer, bu babamın aşağılık karakteri. Beni hiçe sayarak terbiye etmeyi kendine görev bildiği karakteri...

Açılan koridora çıktım ve kapıyı kapatmadan önce bağırdım.

"Tegul šios durys patenka į jūsų užpakalį!"

(Bu kapı kıçına girsin!)

Sinir vücudumu ele geçirirken hızlı adımlarla atıp herkesi geçiyordum.

Başım zonkluyordu.

Kendimi Hannibal'ın kapısında bulduğumda hala kanımda adrenalin olsa da sinirim gitmişti, saf ve keskin istek kanımı ele geçirmişti yeniden ama kendime karşı koymam gerekiyordu.

Çok değişkenli ve olasılıkla fikirler birbirinin üzerine doğru çıkmaya ve diğerini  bastırmaya çalışıyor...

Açılan odun kapıyla yüzümü eğdim, Hannibal'ın bana sessizce baktığını hissettim, çeneme eğilmiş eliyle nazikçe tutup başımı kaldırıp burnuma baktı.

Gözlerine baktım ve buruk bir şekilde tebessüm ettim.

Sanırım şuan tek istediğim sarılmak ve ya koruyucu biri? Veyahut bir bıçak ve odanın etrafına saçılmış kanı dilimde hissetmek?

Ne istediğimi bilmiyorum...

"Bunu sana kim yaptı Themis?"

Sorusuyla elini hafifçe kavradım ve indirdim. Sadece ona baktım gözlerimiz birleşirken yüzümde ki acı gülümseme soldu.

Artık yeniden kabuğuma çekilmiştim.

Omuzlarımı silktim ve yanından usulca geçip koltuğa yığıldım diyebilirim.

Odanın varlığı yazı masasının arkasından belli belirsiz alevleri görünen şömine alevlerinin çıtırtısı beni sakinleştiriyordu, çantamı düzgün bir şekilde koltuğun dibine yerleştirip telefonumu kapattım tamamen.

İçimde bulunduğum durumun en özetini mırıldandım.

"Hiçbir yerde nefes alamıyorum."

Ardından hazır bir şekilde gözlerim Hannibal'ı buldu sitemkar bir alaycılıkla konuştum.