İçimizden biri

7.Bölüm-O gözler

Heeer kese merhabalar.Gene 2 hafta aradan sonra buradayım.Yeni bölümle geldim.

Ama bölümden önce oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

Bide yukarıdaki şarkıyıda açarsak.Yine Madrigal,yine ben.

---

Bölüm 7-O gözler

"Son nefesini vermek isteyen Ayaz."

---

O gün hem en korktuğum,hem de garip bir şekilde mutlu olduğum andı.Çünki Ayaz aynı geçmişimdeki o "boş hayal" gibi beni koruyordu.Gözlerindeki öfke tanıdıkdı,beni koruma içgüdüsü aynıydı.O gün tam olarak emindim.O gerçek Ayaz'dı.Beni o cehennemden kurtaracağına söz veren,ama bir trafik kazası haberinden sonra bir daha hiç görmediğim,her gece rüyalarıma giren Ayaz.Artık içimde en ufak bir endişe yoktu.Çünki,Ayaz çok deyişsede, deyişmeyen tek bir şey vardı.Bana bakan o gözleri.O gözler yalnızca bana öyle bakıyor,yanlızca beni öyle seviyordu.O gözler sadece beni görmek istiyordu,sadece beni.

"O eli çek!" 7 harf,1 cümle,tekdüze bir sesle.

"Sadece tanışmak istemişdim,bu kadar kızma genç adam." Psikopat diye bağırasım vardı. Tanışan bir insan karşısındakinin yüzünümü okşar sapık herif.

"Tanışan bir insan karşısındakinin yüzünümü okşar sapık herif." O an istemsizce gülmüş,ama hemen ardından susmuştum.O her zamanki gibi hislerimin tercümanıydı.

"Ayaz ben istediğimi yaparım."

"Bu kıza değil dokunmak,20 metre yanına bile yanaşamazsın.Buna izin vermem." O kadar sinirliydiki onu sakinleşdirmem gerektiğini hiss etdim.

"Ayaz lütfen,hadi gidelim buradan.Psikopatın teki görmüyormusun?" Ayaz gözlerini ondan ayırmadan beni diğer eliyle kolumdan tutub arkasına götürdü.

"Psikopat olması sana dokunması anlamına gelmez.Sınıfa geç hoca birazdan gelir."

"Tek şartla.Yoksa hiç bir yere gitmem." Bu Selim denen şerefsizin bana beni yiyecekmiş gibi bakan bakışları yüzünden gitmemi istiyordu.Bense o buna kızsada reddemiyeceği bir teklif verdim.

"Benimle birlikte gel.Yoksa sabaha kadar burada dikilirim." Gözlerini ondan ayırıp bana çevirdiğinde yüzümdeki ciddi ifadeden reddemeyeceğini anlamışdı.

"Sen gene bu kıza dua et!" İçeri doğru onu çekişdirerek götürdüğümde Rüzgarın sesini duydum.

"Abi senin sınıfın burası değil.Yan sınıf karıştırdın herhalde."

"Aysu'yu getirdim." Burada bir eşya gibi anımsatılsamda beni koruması beni çok mutlu ediyordu.Tıpkı çocukluğumuzda,o cehennemim beni yakmasın diye kendini benim önüme siper etmesi,canı çok yanmasına rağmen bana sarılması gibi.Bu hatıralar acıda olsa Ayaz o hatırlarda yaşarken nasıl onları yok ede bilirdim ki?

"Tamam."

"Sibel nerede Rüzgar?" O an hayatımda ilk defa Rügar'ı sinirli görmüşdüm.

"Kendini kötü hiss ediyormuş.Eve gitmiş." Söylerken o kadar sinirliydiki ellerinin ikisinide yumruk yaptığının farkında bile değildi sanırım.Ona çok değer verdiği her halinden belliydi.

"Gitseydin ya peşinden.Sana ihtiyacı vardır." Ayaz kolumu dürtdüğünde söylememem gereken bir şey söylediğimi anladım.

"O psikopat herif yüzünden." Anlatmak istemesede merakdan çatlıyordum.