Heeeer kese merhabalar.Yeni bir bölümle daha sizlerleyim.Bölümü yukarı sabitlediğim müzikle beraber aça bilirsiniz.Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.Bölüm sonunda görüşürüz.
---
10.Bölüm-Karanlık Dehlizler
O kaçmışdı ama ben haps olmuşdum.
---
Uzun zamandır bu kadar mutlu olmamışdım.Artık yıllardır eksik olan parçamı bulmuş gibi hiss ediyordum.Bir yapbozun kayıp iki parçasıyız ve yıllar sonra bir birimizi bulmuş bir bütün oluşturmuşuz gibi hiss ediyorum.Diğer parçalar nerede? Nasıl bir resim ortaya çıkaracağız? Bizden ve ya onlardan geriye ne kaldı bilmiyorum ama biz o resmi tamamlayacağız.2 kişi çıktığımız bu yolda bir bütün olarak ilerleyeceğiz.
Spor salonundaki kısa ama sonu güzel biten kavgamızdan sonra odadan çıktık.Hipnoz olmuş gibiydim,gibiydik.O sırada bir an gerçeklerle sarsıldım.
"Sibel?" dedim sanki 40 yıllık uykumdan uyanmış gibi.
"Ne Sibel'i?" dedi Ayaz.Harika ikimizde asıl amacımızı unutmuşduk.
"Sibel,Ayaz.Sibel.Biz Sibel'i unutduk.Rüzgar'a ne diyeceğiz?"
"Ben her yere baktım ilk kata ve bahçeyede sen bakacakdın.Eğer yoksa okula gelmemiş demektir." Ayaz mantıklı bir cümle kurmuşdu ama ben daha ilk kata bile bakmamışdım.
"Ayaz bir sorunumuz var."
"Dur tahmin edeyim sadece bahçeye baktın ha bide kafateryaya değil mi?"
"Evet." dedim utanarak kısık bir ses tonuyla.Kafasını sallayışından umutsuz bir vaka olduğumu anladım.
"Neyse hadi ilk kata bakalım o zaman...birlikde." Utanarak yanında ilerlediğim sırada ilk önce sınıfa baktım ama orada yoktu.
Diğer odalara bakmaya başlamışdık ki o anda telefonuma bir mesaj geldi.Telefonumu açtığımda karşıma çıkan yazı hem beni mutlu etmiş hem de endişelendirmişdi.
Bizim Dörtlü isimli gruptan bir yeni mesaj.
Rüzgar: "Sibel'i buldum merak etmeyin.Ayrıntıları anlatacağım ama ondan önce söylemem gereken aşıııııırı önemli bir şey var.Kafeteryada buluşalım."
Bu mesaj ardından ikimizde kafeteryaya koşar adım gitmişdik.Merakdan patlamak üzereydik çünki Rüzgar 10 dakikadır ortalarda yoktu.Daha fazla dayanamayıp grupa girecektim ki,Rüzgar kafateryaya merdivenlerinde göründü.
Cam kenarında oturmuşduk.Bizi görür görmez kapıya doğru koşmaya başladı.Ama kapıyı başka birisi açtı ve o olay gerçekleşdi.Rüzgar hızını alanamayıp kafateryaya uçarak girdi.Evet uçarak.
"Ayaz,Aysu öldüm galiba yardım edin." Rüzgar'a kahkalar atıp gülerken bütün kafaterya başına toplanmışdı.Bizse masamızdan kalkmamışdık bile.
"Aysu sen bu elemanı tanıyormusun?" Ayaz'ın sinsi gülüşünden ne yapmak istediğini anlamışdım.
"Hayır tanımıyorum." dediğim sırada Rüzgar'la göz göze geldim.Ciddi durmaya çalşıyordum. Ama beceremedim ve büyük bir kahkaha atdım.Ayaz ayağa kalkıb Rüzgar'a yardım etmek için elini uzatdı ve sıkıca tutdu.Ayaz bütün gücüyle onu kaldırırken Rüzgar yapmaması gereken bir şey yaptı.
"Yıllarca kolumda yılan beslemişim.YILAN!" diğe bağırınca Ayaz bana sinsi bir bakış atdı.Ne yapacağını anlamışdım.
"Tıssss!" Evet Ayaz Rüzgar'a tıslayıb bir anda elini bıraktı.Rüzgar tüm gücüylü beraber yere tekrar kapaklandı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimizden biri
Teen Fiction7 milyar insan arasından birinin hikayesi.Bu bir başlangıç hikayesi.
