İçimizden biri

2. Bölüm-Sen o musun?

Her kese merhaba bugün İçimizden Biri yeni bölümüyle sizlerleyim.Umarım severseniz destek olmak için oy vermeyi unutmayın.

---

2.Bölüm-Sen o musun?

Ya her şey burada biterse?

Hayal kurmak.Bu hayatı güzel yapan şeylerden biride hayal kurmak.O hayalin olmayacağını bile-bile hayal kurmak çok acı,ama ben o acıyı seviyorum.Her gece o acıyı kendime yaşatıyorum.

Hayal kurarken onu gerçekleşmesini göz önüne almazsın,gerçekleşirse naparsın onu düşünmessin.Sadece kurarsın,inatla,gerçekleşmeyeceğini bile-bile.

Gerçekleşdiğinde ise,çakılır kalırsın.Çünki artık kura bileceğin bir hayal kalmaz,çünki artık sen ona ulaşdın.Ya her şey burada biterse?Ya ben bir daha hayal kuaramassam?O zaman nolacak? Hikayem orda sonamı ericek.Hayalim gerçekleşicek ve masallardaki gibi mutlu sonamı ulaşacağım.

Bilmiyorum.Hiç bir şey bilmiyorum.Ben Aysu Karaca.Bir gün beni yıllarca ayakta tutan tek şey karşıma dikildi.O an düşündüm.Bitdimi her şey hayalim gerçek oldu,bitdimi her şey.Hikayem buraya kadarmıydı.Yoksa her şey yenimi başlıyordu.Bilmiyordum.Sanki bir boşluğun içinde sürükleniyordum.Sanki içimde bir boşluk vardı.Yıllarca alışdığım o hayal bedenimi terk etmiş ve karşımdaydı.Ben onun gitmesiyle bir boşluğa düşdüm buna alışık değildim.Ya bir daha hiç hayal kuramasaydım.Yıllarca başka hiç bir hayal kurmadım,başka bir hayal kurarsam o boşluk dolar mı en önemlisi gece başımı yastığa koyduğumda bir hayal kura bilirmiyim.

Selinin bir lafı verdi"Eyer bir insan başına yastığa koyarken hayal kuramıyorsa,yaşaması için bir sebep kalmamışdır."Haklıydı.Çoğu insan o hayali gerçekleşdirmek,kimide benim gibi sedece hayal kurmak isterdi.Gerçekleşeceğini düşünmez,gerçekleşincede boşlukda hiss ederdi.

Ben böyle bir hayat istemiyordum.Hayal kuramamakda,boşlukda olmakda kötü hiss etdiyordu ve ben bu yüzden üşüyordum.Yavaş-yavaş vücudumu hiss etmemeye başladım.Noluyordu bana.

"Yapabilecek misin Aysu Karaca?"-Kendi kendime konuşurken geri döndüm.Onun yanına gitmeyecekdim.Buna hazır değildim.Hayalimin beni bir anda terk etmesini istemiyordum.

O an tam önümde biri durdu.

"İyi misiniz?"

"Ha?"-Kafamı kaldırdığımda karşımda uzun boylu esmer bir çocuk gördüm.Bana acıyormuş gibi bakıyordu.Bu hiss beni mahvediyordu.Acınası görünmek istemiyordum.

"Renginiz atmış.İyi misiniz?Revire gidelim mi?"

"O kadarmı kötüyüm"-Hiç bir şey söylemedi.Bu sessizliğin ne anlama geldiğini biliyordum. Berbat haldeydim.Telefonumun ön kamerasından kendime baktığımda kendimi tanıyamadım. Bu benmiydim.

"Ben niye bu haldeyim"-gözümden yaşlar akmışdı.Evet ağlamışdım.Hatta o kadar çok ki gözlerim kızarmışdı.

"Kaç dakikadır burda böyle duruyorum"

"Baya oldu.İsterseniz gidib yüzünüzü yıkayalım."

İlk defa ağlıyordum.Çocukluğumdan beri ilk defa.Kendime çok şaşırmışdım.

"Ağlaya biliyorum.Ağlaya biliyorsun Aysu Karaca.Duygusuz değilsin."

"Efendim?"

"Çocukken hiç ağlamadım.Bu yüzden bana hep duygusuz dediler.İlk defa ağlıyorum.Ağlaya biliyormuşum.Duygusuz değilmişim."

"İlginç bir kızsın gerçekten.Neyse.Hadi gel gidelim.Elini yüzünü yıka."

"Teşekkür ederim."