♤ Vaveyla ♤ Düzenleniyor

14. Bölüm

Selaaam. Kaldığımız yerden devam ediyoruz. Oy verip yorum yaparsanız çok sevinirim. Bu arada hepinize ayrı ayrı çok teşekkür ederim. Benim yanımda olduğunuz için çok teşekkürler.Yukarıdaki şarkıyı açıp okuyabilirsiniz. İyi okumalar.

  

  Bazen bazı şeyleri istersin hem de çok istersin. Ama gerçekleşince üzülürsün. Tam da o haldeyim. Babamı hep bu şekilde görmek istemişimdir -Size çok sacma gelebilir hatta saçma bile- ama görünce garip oldum. Kim isterdi ki babası bu durumda olsun? Ben istemezdim aslında. Ama bana yapmadığını bırakmadı ki. Ben de isterdim bana küçükken masal anlatan bir babam olsun. Saçımı okşayan,beni seven,bana özel olduğumu hissettiren...

  Yerde yatan cansız bedene öylece bakıyordum. Sesimi duyuramıyordum. Ama içimdeki sesler çığlık atıyordu. Yere çökerek ona baktım. Ne ara ağlamaya başladım bilmiyordum.Yer kanlar içindeydi.En sevdiği kıyafetlerini giymişti. Beyaz gömleği ve siyah pantolonu... .Beyaz gömleği tamamen kana boyanmıştı. Tam da kalbine gelmişti kurşun. Afşin ona işkence bile çektirmiş olabilirdi.

  Ben ona babamı sevmiyorum dediğimde onu öldür dememiştim. Ama o öldürmüştü.Benim annem ölmüştü. Benim annemi de o öldürmüştü. Sıra ise babamdaymış. Sadece abim kaldı. Abimin nerede olduğunu bile bilmiyordum. Küçükken anne ve babamın ölümünü görmek istemiyorum derdim. Eğer görürsem ben de ölürüm demiştim. Ama ölmedin Saye. Hala ayaktasın. Fakat içinde ölüyorsun,nefes alamıyorsun Saye. Boğuluyorsun Saye...

   Yerde oturarak olanları ağlayarak düşünürken Afşin kapının kenarından bana bakıyordu. Artık hiçbir şeye gücüm kalmamıştı. Gözlerini bana dikmiş bakıyordu. Meymenetsiz yüzlüyü görünce kusasım geliyordu.

O an her şeyi kenara bırakıp tedavi olmam gerektiğini düşündüm. Çünkü neden olmasın? Bence kendimi ifade etmem gerekecekti ileriki zamanlarda. Ne de olsa almam gereken bir intikam vardı.

  Ayağa kalktım ve elime telefonumu aldım. Olması gerekeni yapmam gerekiyordu. Tabii gerekli yerleri aramam için konuşabilmem gerekiyordu. Ama bende o yoktu. Çünkü ben konuşamıyordum. Her zaman bunu kendime hatırlatmak artık hobi haline gelmişti bende.

   Elime bir kağıt alıp üzerine "Afşin çabuk ambulansı ara" yazarak Afşin'e uzattım. Önce yüzüme bakıp sonra kağıdı okudu. Kağıdı okuduktan sonra yüzüme bakıp kafasını olumlu şekilde salladı.

  Bir yandan da kendini ele veriyordu. Önce öldürüp sonra onu sorguya çekeceklerini bilmesine rağmen ambulansı araması bile garipti. Ama beni ilgilendirmezdi o canavara ne olacağı.

  Afşin normalde hiç sakin biri değildi ama bugün çok fazla sakindi. Hem de çok fazla sakindi. Bu beni korkutmuyor değildi yani. Hadi hayırlısı. Bu sakın tavırlarının altında gizli bir şey vardı kesinlikle.

Babam artık ölmüştü. Gerçekten de ölmüştü Saye... .Onu kaybetmiştim tıpkı annem gibi. Annemin katili babamın da katiliydi. Babama ihtiyacım olduğu zamanlarda yanımda olmuştu ama kimi zaman ise yanımda değildi. Ama yine de babamdı. Her ne kadar kırgın olsam da onu kaybedince bir boşluk oluyordu. Şimdiden bile yokluğu belli oluyordu. Durduk yere kıyameti koparan babam şuan yaşamıyordu. Sebebi ise benim üvey kardeşimdi.

  Babamı gömdüğümüzde Afşin de oradaydı. Demek ki yakalanmamıştı hala. Ya da yine bir oyun oynamıştı.

  Eve döndüğümde hemen yatağa girdim. Yorganı kafama kadar çektim. Başım çok feci bir şekilde ağrıyordu. Kafamdaki sesler hiçbir şekilde susmuyordu. Artık çok yorgun hissediyordum. Konuşamamak beni çok zorluyordu. Kendime geldiğim zaman anında tedavi olmak için harekete geçecektim.