Amidst the Lies (Higuera Series #2)

Kabanata 2

Kabanata 2

Alak

Huminto kami sa paanan ng hagdan. She let me go.

"I'm sorry for Tita Rosalie. If you want, I can tell Tita Hildreth to bring your dinner upstairs."

Kahit ayaw kong maging bastos at iwanan sila doon, hindi ko rin naman gustong masira ang gabie nila dahil sa akin.

"Don't worry. Sasabihin kong sumama ang pakiramdam mo." Dagdag niya.

"Uh...kung pwede... sana..."

She smiled.

"Tumungo ka na sa kwarto mo. Babalik na ako sa dinning room."

"Salamat..."

Ngumiti siya ulit at tumalikod na. Umakyat narin ako at pumasok sa loob ng kwarto ni Ash. The lights were dim. Hindi na ako nag abala pang buksan ang ilaw at diretso umopo sa gilid ng kama.

Yumuko ako at hinaplos ang aking tyan. Sa ilang taong pag hihirap ko nasanay na akong hindi mahinaan ng loob, nasanay na akong hindi umiyak. Pero ngayon...hindi ko maiwasang maiyak sa sitwasyon ko. Hindi ko alam kong bakit ako? Bakit ako nasa ganitong sitwasyon! Kaylangan ko pang mangloko ng iba para sa ikakabuti ko. Pero parang pinipiga naman ang puso ko sa tuwing nakikita ko sila, ang mga ngiti at pag aalala nila sa akin.

Tumingala ako upang pigilan na ang pag patak ng aking luha dahil wala itong tigil sa pag agos.

Narinig ko ang pagkatok sa pinto. Pinunasan ko ang aking luha.

"Ma'am, Cera?" Rinig ko si Anne sa likod ng pinto.

Tumikhim ako.

"Pasok."

Unti unting bumukas ang pinto. Anne with a tray of food enter the room. Nandoon nanaman ang ngiti niya sa labi. Nagtungo siya sa coffee table at nilapag doon ang pagkain.

"Bagong steak ito. May soup din pinadagdag si Senyora Hildreth. Gusto niyo po ba ng letche flan? Nag luto kasi si Annette para sa amin. Pero kung gusto niyo pwede ko po kayo bigyan."

I was already salvating at the mention of letche flan but I choose to smile. I shake my head.

"I'm okay, thank you..."

"Sige po. Kung may kaylangan kayo pindutin niyo lang po ito. " Turo niya sa telephono sa table katabi ng kama.

Bumuntong hininga ako. Nag tungo ako sa sofa at pinagmasdan ang pagkain sa aking harapan. I began to cry. My eyes won't stop watering. Hindi ko alam kung bakit ang bigat bigat ng loob ko. Masyado akong nahihina at maraming gumugulo sa aking isip.

I grab the spoon and fork with trembling hands and starts to eat the food.

I know it's my fault. Kasalan ko ito kaya panindigan ko para nalang din sa ikakabuti nang anak ko.

Pinunasan ko ang aking luha at sumubo. I just can't help but questions why am I here in this kind of situation. Ang hirap, napaka hirap mawalan ng magulang. Nahihirapan na akong tumindig ng mag isa, sa ganitong edad dapat dependent pa ako sa mga magulang ko. Pero ito ako at nag iisa sa napaka samang mundong ito. If given the power to turn back time I would always choose to be with them all over again. Kasi sila lang ang handang ipag laban ako, alagaan ako, at initindihin ako.

Suminghot ako at napatingin sa labas ng bintana.

"I miss you..." Bulong ko sa hangin.

Pinilit kong kumain kahit ayaw ko na. Gusto ko sana ng kanin kaso nahihiya akong tumawag. Pinilit kong tunayo at nag tungo sa bathroom para mag ayos.