YAZGI | DESTİNY

Bölüm 1 • İlk Karşılaşma

-"Kimse yok mu? Bakar mısınız?"
Genç kızın yüreği ağzında atıyordu adeta ama ortalıkta kimse de yoktu neden bu kadar korktuğunu o da bilmiyordu.

-"Kimse yok mu?" diye bir kez daha seslendi.
Ardından gelen sesle irkildi!

-"Kimse seni duyamaz."

Arkası dönük bir adam onunla konuşuyordu.

-"S, sen kimsin?" dediğinde iki adam geldi ve karşısına geçtiler ve o adamdan emir bekler gibi durdular.

-'Senin bu dünyadaki en büyük düşmanın. Ve senin artık nefes alman bile fazla bu dünya için."

-"N, ne?"

-"Öleceksin!" dedi ve yanıma gelen iki adama işaret verdi.

-"N, Ne? Ne istiyorsun benden? Ne yaptım ki ben size?"
Gözünden yaşlar oluk oluk akıyordu.

-"Kan anca kan bedeli ile çözülür." Karşısında duran adamlardan biri silahı ona doğru doğrulttu.

-"H, hayır... Ben bir şey yapmadım lütfen yapmayın!"

{ Pat }

Genç kız nefes nefese uyandı. Yatağında doğrulup kendine gelmeye çalıştı. Elini kalbine koydu ve gözlerini yumup rahatlamaya çalıştı ama hala gördüğü rüyanın etkisinden çıkamamıştı. İlk defa böylesine tuhaf ve korkunç bir rüya görmüştü. Rüyasında onu öldürmeye çalışıyorlardı. Kimdi o adamlar? Onu öldürmek isteyenler kimdi? Gördüklerine anlam veremiyordu. Sabah olunca annesini anlatmayı düşündü ama onları korkutmak istemiyordu. Yavaş yavaş sakinleşmeye başlayınca tekrar yatağına uzandı ve gözlerini yumdu.

Sabah erken kalkmıştım. Salonda oturan annemin yanına gidip yanağından öptüm ve
-"Günaydın." dedim.

-"Günaydın canım, bugün çok enerjiksin neye borçluyuz bu enerjini?"

Dün gece gördüğüm rüyadan sonra bu enerjinin olması gerekli ama onlara asla anlatamazdım rüyamı.

-"Her zamanki enerjim anneciğim. Babam nerde göremedim onu?"

-"Çalışma odasında nerde olabilir beyefendi işlerle yoğundur yine bildiğimiz gibi." Şaşırmadım çünkü bizim Orhan bey için iş herşeyden önce gelirdi.

-"Ben babama bakayım o zaman geliyorum annelerin sultanı."
-"Tamam tatlım."

Çalışma odasına doğru ilerledim. Kapıya geldiğimde içeriden babamın biri ile tartıştığını işittim. Kapıyı çaldım ve açtım. Beni görünce telefonu kapattı ve

-"Güzelim uyandın mı sen? Bir şey mi oldu?"

-"Hayır babacığım seni görmek istedim. Bir sorun mu var sesini duydum da kapının arkasından."

-"Hayır tatlım ne sorunu olacak, şirket işleri işte ne olsun." İlk defa herkesten çok güvendiğim babamın benden bir şey sakladığını hissetmiştim. Yine de ona belli etmemeye çalışarak.

-"Öyle olsun bakalım, ben bir şeyler yiyip çıkacağım. Çıkmadan önce seni görmeye gelirim."

-"Tamam kızım, şimdi biraz yoğunum görüşürüz tekrardan."

Babamın bu tavırları hiç hoşuma gitmemişti, çok üstelemedim ama bir şeyler sakladığı belliydi. Acaba işle ilgili bir konu muydu yoksa ciddi bir konu mu? Daha fazla kafamı böyle şeylerle kurcalamayıp önce mutfağa oradan da odama çıktım.