YAZGI | DESTİNY

Bölüm 18 • Kaybetme Korkusu

Selam canlarım biraz geç oldu ama anca fırsat bulabildim umarım beğenirsiniz. Şimdiden yanlışlarımız olursa affola bol bol oy ve yorum bekliyoruz. Keyifli okumalar dilerim:))

°°°

Zaman durmuş, akış durmuş, insanlar bile durmuştu. Baran'ın kalbi bir anlığına sıkışmıştı adeta. Elini kalbine götürüp üzerine bastırdı. Dilan'ın etrafına doğru koşuşturan insanları görünce kendine gelmişti. Dilan'ın yanına koştu ve onun önünde dizlerinin üstüne çöktü. Dilan'ın kolunu avuçladı ve kucağına çekti. Baran genç kızın yüzüne bakıyordu, kaşının kenarı çatlamış ve kanıyordu. Kızın saçlarını okşadı ve onunla konuşmaya çalıştı.

-"İyi misin? Buradayım korkma.. Lütfen bir şey söyle.. Buradayım ben, yanındayım."

Baran, Dilan'ın bir şekilde hareket etmesini, onay vermesini ve onunla konuşmasını istiyor ve bekliyordu ama Dilan'dan hiçbir şekilde yaşam belirtisi yoktu. Baran, Dilan'ı hışımla kucaklayıp arabasına doğru götürdü. Hızlıca arka koltuğa yatırdı ve şoför koltuğuna geçip arabayı sürdü. Baran'ın gözleri daima arkadaydı. Dikiz aynasından karısına bakıyordu. Yola bile bakamıyor, arabayı kullanmaya odaklanamıyordu şuan tek düşüncesi Dilan'dı onun iyi olması ve bunu gösteren bir ifade sergilemesi.

-"Dayan... Yetiştireceğim seni dayan!"

Baran'ın kalbi ağzında atıyordu onu hemen yetiştirmek istiyordu. Ona zarar gelmesini hele ki onu kaybetmek.. Asla istemiyordu.

Baran hastanenin kapısına gelince hışımla kapıyı açtı ve arka koltuktan onu alıp kucakladı. Baran kucağında Dilan ile içeri girdi.

-"Biri buraya baksın.. Kimse yok mu?" İçerden sedye ile bir sağlık personeli gelince Baran, Dilan'ı yatırmaya yardım etmek istedi ama adam engel olmaya çalışınca öfkelendi.
Dilan'ın parmakları güçlü bir şekilde Baran'ın elini tutmuştu. Adam Dilan'ı içeri çekmeye çalıştı ancak elini fark edince Baran'a dönüp.

-"Beyefendi, lütfen şimdi hastayı götürmek zorundayız."

Baran, Dilan'ın elini bırakmak istemedi.

-"Beyefendi izin verin lütfen.. Ayrıca siz kimsiniz?"

-"Ben... Ben onun eşiyim." Sağlık çalışanı Baran'a anlayışla baktı ve mecburi olduğunu göstererek Dilan'ı içeri götürmek istedi. Baran zorda olsa Dilan'ın parmaklarından kurtulup içeri girişini izledi.

~~~~~~~~~~~~

Orhan, Elif'e öfkeli bir şekilde bakıyordu. Elif, oturduğu sandalyeden kalkıp amcasının yanına koştu.

-"A, amca... Senin ne işin var burada?"

-"İş görüşmesi için gelmiştim de asıl senin burada ne işin var? Yanlız mısın burada yoksa.." Elif, amcasının Cihan'ı görmediğini ve burada yanlız olduğunu düşündüğünü anlayınca panik yapmadan onu oradan uzaklaştırmak istedi.

-"Yanlızım amcacım, yeni açılmış bende denemek istedim."

-"Anladım canım, eve geçiyorum gel seni de bırakayım."

-"Olur amcacım bende eve geçecektim."

-"Tamam sen geç araca ben geliyorum."

-"Tamam erken gel ama.."

-"Tamam gir geliyorum."

Elif tedirginlikle önce lavabonun olduğu köşeye ardından amcasına bakıp sonra arabanın olduğu çıkışa doğru yöneldi. Elif'in ardından Orhan'da geldi ve oradan ayrıldılar.