YAZGI | DESTİNY

Bölüm 20 • İtiraf

Selam canlar yine yeni yeniden güzel mi güzel bir bölümle geldik. Yanlışlarımız varsa affola. Bolca oy kullanmayı ve yorum atmayı unutmayın. Şimdi lafı çok uzatmadan sizi bölümle başbaşa bırakıyorum
Keyifli okumalar dileriz:))

°°°

Burnuna gelen mis gibi manolya kokusu ile Baran, kıpırdandı. Genç adam, gözlerini açar açmaz karışısında karısını gördü. Ona sokulmuş bir şekilde uyuyakalmıştı. Gülümseyip onu izledi ve yavaşça yüzüne yaklaşıp alnından bir öpücük kondurup geri çekildi. Baran geri çekilince Dilan'ın gözleri o öpücüğün etkisi ve şaşkınlığıyla aralandı ve Baran'ın gülümsemesi ile karşılaştı. Baran ise donakalmıştı kız uyanınca.
Gözleri yeşilliklerin en güzel tonunda kalmıştı.
Baran yutkundu. Dilan ise utanmıştı. Dilan, yataktan fırlayıp kaçtı ve banyoya girdi. Baran ise arkasından gülerek bakıyordu.
Dilan banyoya girince kapıya yaslandı. Genç kızın nabzı çok kötü atıyordu. Elini kalbine götürüp üzerine bıraktı ve gözlerini yumdu. Kalbi çok hızlı atıyordu. "A-a az önce ne oldu öyle? O... O beni öptü mü? İnanamıyorum ö-öptü beni!" diye içinden geçirdi genç kız. Gözlerini açtı ve içindeki sesi duymamazlıktan geldi. Aynanın önüne geçerken aynadaki yansımasını görünce yutkundu. Genç kızın yüzü patlıcan gibi kızarmıştı. Aynaya yaklaştı ve yanından kendine baktı. "Yüzüm.. Yüzüm niye bu hale geldi?" Elini kalbine götürüp bastırdı ve "Ne oluyor sana yaa dur artık? Ne oluyor bana böyle Allah'ım!" diye isyan etti. Baran'ın onu duymamasını umuyordu yoksa büyük rezil olacaktı.

Baran yataktan kalkıp kapının arkasına geçti ve içeriye seslendi.

-"İyi misin?"

-"Hayır ş-şey yani evet iyiyim ben iyiyim." Baran kapının arkasında durmuş gülümsüyordu.

-"Çıkacak mısın içerden yoksa böyle duvardan mı konuşacağız?"

-"E-evet." diyip kapıyı açtı yavaşça genç kız ve Baran'ın kapının arkasında olduğunu fark edince yutkundu. Baran ise kıza üstten bakıp gülümsedi.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Yengesi ile ilgilenmesi için bakıcı tutulmuştu artık ki böylece Elif de evden çıkabiliyordu. Elif ve Cihan haftalar sonra bir araya gelebilmişti. Elif, Cihan'ın omzuna başını yaslamıştı.

-"Şey o, o nasıl... Şimal hanım?"

-"Yengem iyi, daha iyi hatta ama bilemiyorum tam ilerleme kastediyoruz tekrardan başa dönüyoruz."

-"Nasıl yani?"

-"Yani sanki bir şey iyileşmesine izin vermiyor."

-"İlaçlarını alıyor mu?"

-"Tabii ki her zaman, zamanında."

-"Kim veriyor peki?"

-"Amcamın tuttuğu yeni bakıcı, ben veriyordum başta ama amcam ısrar etti ve bakımını başkası üstlendi."

-"Elif, bana düşmez belki ama belki o evde yengenin İyileşmesini istemeyen birileri vardır."

Elif başını Cihan'ın omzundan kaldırıp yüzüne doğru döndü ve baktı.

-"Nasıl yani?"

-"Yani belki herşey bildiğin gibi değildir o evde birisi yengenin iyileşmemesi için mani oluyordur."

-"N-ne hayır Cihan, kim ister ki böyle bir şey? İmkânsız."

-"Bilmiyorum, teori benimki belki de haklısın yanılıyorumdur ama düşündüm yani."