YAZGI | DESTİNY

Bölüm 19 • Beni Bırakma - Baran'ın Anlatımıyla

Selam canlar yine yeni yeniden güzel bir bölümle geldik. Bu sefer biraz uzun tutmak istedik özellikle bugünkü bölümde Baran'ın duygularına da biraz hakim olacağız. Umarız beğenirsiniz yanlışlarımız olduysa affola. Bu bölüme bolca oy ve yorum atmayı unutmayın şimdiden teşekkür ederiz.
Keyifli okumalar dileriz:))

°°°

~ BARAN ~

Benim için ne derler bilmem ama bildiğim bir şey varsa o da hayatımda ki tek amacım ailem ve sevdiklerimdi. Karabeyli soyadını taşımak zordur ve ben bunu layıkıyla yerine getiriyorum. Başlarda ben daha küçükken babam ve amcam şirket işleriyle ilgilenirdi annem de tüm gününü ben, Cihan ve kızkardeşimizle geçirirdi. Ta ki o güne kadar bir adamın annem ve babamı bizden alarak hayatımızı mahvetmesine kadar. Annem vefat edip, babam da ömrü boyunca yatağa bağlı kalınca, babaannem bunu yapanlara karşı icinde büyük bir nefret barındırıyordu. Benimde onun gibi olmamı istiyordu yerine göre başarılıydı da. Benden aileme apılanlar için intikam almamı ve o ailenin reisini öldürmem istendi. Ben karşı gelince babannem kızlarını alıp eziyet etmeyi bu sefer öne attı ve beni tanımadığım bir kızla evlenmeye zorladı. Başlarda istemiyordum ta ki Cihan aklıma gelene kadar onun geleceği için kendi hayatımı mahvetmeyi göze aldım. Başta bu evlilik babannemin ısrarıyla olmuştu ama zamanla benim için değişmeye başlamıştı. Hayatım o gelip dünyamı altüst edene kadar normaldi. Benim duvarlarımı yıkıp bana ilaç olacağından birhaberdim. Babaannem birgün dediğini yapmış ve o ailenin tek kızı olan Dilan Demirhan'ı zorla kaçırıp konağa getirmişti bu da onunla ilk karşılaşmamızdı. O gün beni o kadar sinirlendirmişti ki alnına silah dayamıştım. O kadar cesur ve yürekli bir kızdı ki o beni cezbetmişti bu cesareti ile. Ve ben de yeşillikleriyle ilk defa o zaman tanışmıştım. O yeşilliklerde derin bir öfke gizliydi. Ona karşı başlarda öyle derin bir nefret vardı ki içimde ama zamanla bir duygu kalbime nüfus etti ve onu tüm benliğiyle benimsememe neden oldu. Bazen bu duyguya ve kendime engel olmak istedim ama ne yaparsam yapayım ona karşı koyamadım. Bu duygu zamanla bana kendini gösterip isim verdirdi. Ona 'Aşk' demiştim. O yeşilliklerin sahibi düşmanımın kızına aşık olmuştum ben bunu kabullenmiştim. Başlarda zor da olsa zamanla kabullendim. Onun gideceği ve onu kaybedeceğim korkusu her zaman benimleydi. Her ne olursa olsun onu korumaya ve kaybetmeyeceğime yemin etmiştim.

•••

Elif aşağıdan Orhan'a bakıyordu. Şimal'in yanına koştu ve önüne çöktü.

-"Y-yenge iyi misin yenge! Yenge'ciğim iyi misin?"

Elif kafasını kaldırıp yine Orhan'a baktı. Orhan'ın nutku tutulmuştu.

-"A-amca yetiş lütfen.." Orhan, Elif'in bir şeyi görmediğini ve duymadığını düşünüyordu. Koşarak aşağıya indi.

-"Hayatım iyi misin? Hayatım! Ne oldu ona?"

-"Bilmiyorum amca bende geçerken gördüm."

Mutfaktan koşuşturan çalışanlar geldi ve kadını görünce telaşlandılar. Elif kadınlardan birine bakıp;

-"Ambulansı arayın hemen! Yenge'ciğim iyi olacaksın endişelenme." dedi.

Birkaç dakika sonra ambulans gelmiş ve Şimal hastaneye kaldırılmıştı. Orhan, hastanenin koridorun da volta atıyordu.
Elif ise çok üzgün ve telaşlıydı. Orhan onun yanına oturup kızı sakinleştirmeye çalıştı.

-"Amca, ona bir şey olmayacak değil mi?"

-"H-hayır tatlım olmayacak izin vermeyeceğim merak etme." Orhan kızına söz veriyordu ama içten içe Şimal'in içerden sağ çıkmamasını diliyordu. Oturduğu yerden kalktı ve cebinden telefonunu çıkarıp koridorun sonuna doğru gitti.