YAZGI | DESTİNY

Bölüm 7 • İsimsiz Duygular

Herkese merhabalar arkadaşlar sınır dolmadı ama uzun bir süre sonra bölümü atmaya karar verdik bu sefer uzun bir bölüm oldu ondan oy ve yorumu bir tık azalttık keyifli okumalar:))

°°°

Dilan bir Baran'a bir de odadaki çocuğa bakıyordu. Baran yanına doğru gelip kızın elini avuçları arasına aldı. Dilan hemen bakışlarını yüzüne doğru çevirdi ve kaşlarını çatıp ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalıştı.

-"Karım, Dilan Karabey." Dilan'ın kaşları iyice çatıldı. Bakışları tekrardan çocuğa kayıp ardından yine Baran'a döndü.

-"Ne? Evlendin mi sen abi? Ne zaman oldu bu? Hem niye bana haber vermediniz?" Cihan'ın art arda sıraladığı soruları dinleyen Baran ve bu çocuğun Baran'ın kardeşi olduğunu öğrenen Dilan'ın şaşkınlığı.

-"Acele bir şeydi kimseye haber vermedik."
Cihan şaşırmıştı ama şaşkınlığını belli etmemeye çalışıyordu.

-"Ben Cihan, yengeciğim." diyip Dilan'a elini uzattı. Dilan önce tutmaya tereddüt etti daha sonra Baran'a bakıp onay almak istedi. Baran başını olumlu anlamda sallayınca çocuğun elini sıktı.

-"Dilan bende." diyip gülümsedi genç kız.

Baran, Dilan'ın ellerini bırakıp:

-"Gel seninle aşağıya inelim, o da dinlensin." dedi. Cihan ve Baran odadan çıkarken Baran dönüp arkasına baktı ve Dilan'ı ilk defa bu kadar sakin görmüştü. Baran ve Cihan odadan çıkınca genç kız koltuğa oturdu.

Akşam yemeği yenmişti ama Dilan rahatsızım bahanesiyle aşağıya inmemişti. Baran üst kata sakin çıkıp, odaya öfkeyle girmişti. Dilan giyinme odasında üzerini değiştirirken Baran odaya daldı. Dilan bluzunu hemen aşağıya çekti.

-"Oha! Yavaş, bu nasıl girmek kapı çalmayı bilmiyor musun sen?" Baran öfkeyle kızın yanına gitti.

-"Neden aşağıya inmedin?"

-"İstemiyorum sizin aile yemeklerinize inmeyi."

-"Sana teklif sunmadım emrettim ve geleceksin!"

-"Hayır, istemiyorum." Baran öfkelenip kızın sol bileğini tutup kendine çekti.

-"Geleceksin çünkü sen benim karımsın ve ne dersem onu yapacaksın!" Dilan avuçları arasındaki bileğini hızlıca çekip kurtardı.

-"Hayır hiçbir şey yapmak zorunda değilim." diye Baran'ın yüzüne tısladı. Baran daha da öfkelenip kızın üzerine yürüdü. Dilan geriye doğru sendeledi. Bir, iki, üç adım derken küvetin önüne gelince geriye doğru yalpalandı ve tam küvete düşerken Baran belinden yakalayıp yine kendine çekti. Dilan'ın bedeni sert bir şekilde Baran'ın bedenine çarptı. Dilan'ın elleri Baran'ın göğsünde tutundu. Dilan Baran'ın gözlerine bakınca yutkundu. Baran'ın ise çatık kaşları ve öfkeli bakışı hala yerli yerinde duruyordu.

-"Benim soyadımı taşıdığın sürece benim esirim ve kölemsin bunu aklından çıkarma." dedi ve kızı serbest bıraktı. Dilan kendini sabitleyip ayakta durdu ve Baran giyinme odasından çıkınca arkasından çıktı. Dilan Baran'a doğru hızlı ve öfkeyle yürüyüp arkasından

-"Bekle!" dedi. Dilan öyle hızlıydı ki ayağı birden burkuldu ve Baran bunu fark edince istemsizce onu tutup yanına doğru çekti. Baran yatağın üzerine, Dilan'da onun üzerine düştü. Dilan'ın elleri yatağın ucunda Baran'ın ise Dilan'ın omuzlarındaydı. Baran'ın bakışları kızın yeşilliklerine yine dalıp kaybolmuştu. Dilan ise istemsizce Baran'ın dudaklarına bakakalmıştı. Tam o anda kapı bir kez tıklandı ve içeri Cihan girdi.