DO İ KNOW YOU?《》bucky barnes

BOŞLUK-2

2 yıl sonra

"Bekleyecekti."
"Bekledi, James. Hatta hala bekliyor biliyor musun?" Dedi Camila. Kızınn en yakın arkadaşıydı. Aynı o ve Steve gibiydiler.
"Nerede bekliyor o zaman Camila. Onu görmem gerek, acilen görmem gerek."
"Cennete gitmen gerekecek, James."

İnanmadı, savaşta olan oydu ama hayatta olan da oydu. "Hayır." Diyebildi sadece.

"Hayır."
"James o gideli çok oluyor."
"HAYIR,Camila! Ölmemiştir, neden ölsün ki?"
"Sana bıraktığı özel bir mektup var James. Kimse açmaya cesaret edemedi."
"Hala mektup diyorsun. Ölmesinr imkan bile vermiyorum Camila. Hem, sen can dostundan bu kadar hızlı mı vazgeçtin. Maria seni hak etmiyor, bunu bil."
"Bu konuda cahil olan sensin James. İki sene, koskoca iki sene yanında ben vardım. Senin öldüğünü düşündüğü günlerde intiharın eşiğinden ben çekip aldım onu. Şimdi kapa çeneni ve sana bıraktıklarına bak. Asıl kim hak etmiyormuş görürüz o zaman."

James yol boyunca inkar etti. Ama uğraşları boşunaydı, o yoktu.
Camila' nın ayakları durduğunda James de durdu. Kadının evinin önündeydiler.

"Onun odasında, pencerenin yanında. Annesiyle odasını toplarken bulduk ve düzenledik."

Yarım yamalak bir teşekkür etti ve Camila yı yolladı. Yavaşça odaya doğru yürümeye başladı.Normalde bu eve hep pencereden girerdi, babası ondan hiç haz etmediğinden kızın camının önüne gelirdi hep. Aklına gelenlerle yüzünde buruk bir gülümseme belirdi. Derin bir nefes alarak odaya adımını attı.