My Sky |yoonmin|

Senden Önemli Olmadı

Nasılsınız?

Yazariniz muhtesem.

Umarim begeniyorsunuzdur.

Bolumleri yazarken cok düsünüyorum, ayni sekilde yayımlamadan once de cok düsünüyorum.

Haddime mi bilmiyorum ama bir sonraki bolum icin yorum siniri istiyorum.

Hadi 20 yorumla mutlu edin beni.

Simdiden cok ama cok tesekkur ederim.

Yorum istememin sebebi unlu olmak falan degil, sadece dikkat ettim ki bolum aralarında pek yorum gormuyorum ve bu da düsünmeme sebep oluyor, acaba beğenilmedi mi diye sorguluyorum.

Okuyan ve okuyacak herkese cok cok tesekkur.

İyi okumalar.

Travmalarınızın sizi daha güçlü yapacağına inanır mısınız?

Eğer inanıyorsanız aptalsınız.

Hayatım boyunca beni üzen ve yoran pek çok kötü şey yaşamış, birisi olarak bunu netçe söyleyebilirim ki; hiçbir travmam beni daha güçlü yapmamıştı.

Küçükken kendi aklımda duyduğum ve gördüğüm, hissettiğim ve yaşadığım şeyleri normalleştirmek kolaydı. Birisi gelir bana kötü bir şey söylerdi ve ben onun ciddiyetinin bile farkına varmadan gülüp dalga geçerdim. Birisi gelip bana kötü bir şey yapardı ve ben yine bunun ciddiyetinin farkına varmadan, birkaç gün sonra unuturdum. Gözünde perde olan, her şeyi mutluluk ve sevinç duygusuna sığdıran küçük çocuklardan birisiydim.

Hayatımın en büyük travmasını bana Yoongi yaşatmıştı.

İzlediğim çizgi filmlerde gördüğüm prenslere her zaman çok özenmiştim. Onlar gibi güzel, yakışıklı, güçlü ve herkes tarafından sevilen birisi olmak istemiştim fakat hayat hiçbir zaman isteklerim doğrultusunda ilerlememişti. Hayat asla bizim isteklerimiz doğrultusunda ilerlemezdi. Mutlu olabileceğimiz bir olay için, ondan öncesinde veya sonrasında pek çok konuda fedakarlıklarda bulunurduk. Biz sadece insandık. Bizim yaptığımız fedakarlıklar, koskoca dünyayı değiştirecek değildi. Çizgi filmlerde ki dünyayı kurtaran prens ve prenseslerden değildik.

Küçüklüğümde gittiğim anasınıfında diğer çocuklar benimle dalga geçerken hiçbir şey anlamamış, hala kendimin bir prens olduğuna inanmıştım. Zaman geçmiş beni kendilerinden uzaklaştırmışlardı ve içine kapanık olarak görülen kişi ben olmuştum.

Oysa dilim vardı ve bende bir insandım. Ses tellerimde yeterince gelişmişti.

Fakat insanlar beni asla yeterli görmemişti. Jimin hep arka planda kalmıştı. Hiç bir zaman yakışıklı ve güçlü bir prens olmamıştı. Kendi dünyasının prensi olmak istediğinde de insanlar hakları olmamasına rağmen onu yargılamışlardı.

On üç yaşıma kadar diğerlerinin benim hakkımda ne dediğini önemseyen birisi olmamıştım. Bir şeyler konuşurlardı fakat ben kendim ile o kadar çok barışıktım ki, onların dediği şeylerin hiçbirisini fark etmemiştim. Zaman geçmiş daha çok konuşmuşlardı, daha çok ses çıkarmışlardı, benim kullanamadığımı düşündükleri dillerini ve ses tellerini o kadar çok kullanmışlardı ki benim onların sesi ardında ufak bir cızırtı olarak kalmama sebep olmuşlardı.

Ama dediğim gibi, benim hiç umurumda değildi.

Bir süre sonrasında onların dediklerini duymaya başladım. Bir kulağımdan girip, diğer kulağımdan çıkan sözleri, bu sefer bir kulağımdan girip beynime doğru tırmanmış, beynime zorla bir şeyler yaptırmak istercesine tırnaklarını geçirmişlerdi. Farkına varmıştım.