Unicode~
နေမြင့်ချိန်ရောက်တော့ ဆရာ၀န်ရောက်လာပြီး ချုပ်ရိုးကို စစ်ဆေးပေးသည်။ ပတ်တီးအသစ်လဲပေးပြီး လူနာကို သက်တောင့်သက်သာရှိစေမည့်အနေအထား ပြောင်းပေးသည်။
"သတိရဖို့ ကြာဦးမှာလား ဒေါက်တာ"
"အဲ့တာတော့ ပြောဖို့ခက်တယ်ဗျ။ သတိတော့ ရလာပါလိမ့်မယ်.. အနှေးနဲ့ အမြန်ပေါ့"
အလျင်လို အနှေးဖြစ်ဆိုတာ ဒါမျိုးထင်ပါရဲ့။ သတိရချင်လှပါပြီဆိုကာမှ ခင်ဗျားက အိပ်များနေရော့သလား။
Jeon JungKookမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း မွေးညှင်းပေါက်လေးတွေကအစ ရေတွက်နေမိတော့သည်။ ရေတွက်လို့ ကုန်သွားတဲ့အခါ သူနိုးထလာမလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်က တစ်စွန်းတစ်စ ပါဝင်သည်။
"အရမ်းစိတ်မပူပါနဲ့။ သူဌေးမင်းက သန်မာပါတယ်။ အမြန်ဆုံးသတိရလာမှာပါ"
ဆရာဝန်လေးက သူ့ကို နှစ်သိမ့်ပေးနေပေမဲ့ သူကတော့ တုံ့ပြန်စကားမဆိုနိုင်၊ တာဝန်ဝတ္တရားအရသာ ပြုံးပြလေ၏။
ညွှန်ကြားစရာရှိသည်တို့ကို ညွှန်ကြားပြီး ဆရာဝန်ပြန်သွားတော့ Audieက အခန်းထဲဝင်လာသည်။ သူဌေးမင်းကို ကြည့်ဖို့ရာသက်သက် ဝင်လာခြင်း။
အခုအခြေအနေမှာ ဘာမှမခိုင်းသင့်ဘူးဆိုတာ သိသော်လည်း သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းလိုက်နိုင်။
"Audie.. ငါ့ကို တစ်ခု ကူညီပေးမလား"
"ဟုတ်ကဲ့.. ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ"
"ဆိုဗီယက်ကို လူလွှတ်လိုက်။ အဲ့မှာ Antonကို ရှာဖို့ ခက်မှာမဟုတ်ဘူးထင်တယ်"
"သခင်လေးက သူ့ကို ဘာလုပ်စေချင်လို့လဲ"
"ဒုက္ခိတဖြစ်သွားအောင် လုပ်ခဲ့"
သတ်ချင်လောက်တဲ့အထိ ရွံသွားပေမဲ့ သေသွားတာက လွယ်ကူလွန်းလို့။ ကျန်တဲ့ဘဝသက်တမ်းတစ်လျှောက်လုံး ခက်ခက်ခဲခဲရှင်သန်ရအောင် လုပ်ပစ်ဦးမှာ။
သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်တွေက ခိုင်မာနေခဲ့သည်။ သွေးပူနေတုန်း ဒေါသအလျောက် ထင်ရာ ရမ်းသမ်းပြောနေတာမဟုတ်။
သည်အချိန်လောက် စိတ်တည်ငြိမ်သည့်အချိန်လည်း ရှိမှာမဟုတ်တော့။ ဒါဟာ သူချဖူးသမျှ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေထဲ အတည်ငြိမ်ဆုံးနှင့် အသေချာဆုံးသာ။
YOU ARE READING
𝒀𝐞𝐬 𝒕𝐨 𝑯𝐞𝐚𝐯𝐞𝐧
FanfictionCold war? Funny how it cannot be as cold as your feeling to me. Knowing that you're by my side, you're hella abstract after all. Countless times of being an escapee, you never feel sick of it. There's no way I can feel relieved whether you are with...
