ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ

chapter(32)

သခင္မေလး---သခင္ေလးက ေပးခိုင္းလိုက္တာပါ---

lu;အန္---ဘယ္လို---ဒါ ဒါဆို hun က အသက္ရွင္ေနေသးတာေပါ့---ဟုတ္လား--?

oh god!!--lu အတြက္ေတာ့ အသက္ရွုပင္ရပ္မတတ္ ထိုစကားေလးတခြန္းကို ျကားလိုက္ရသည့္အခါ ဝင္ေလထြက္ေလတို့သညိ ဝင္ရာမွ ျပန္ဝင္သလို---ထြက္ရာမွ ျပန္ရွုသြင္းဖို့ကိုပါ ေမ့ေလ်ာ့လို့ ေနေလျပီ----

nae---သခငိမေလးကို လည္း ေစာင့္ေနေပးပါတဲ့---

lu;ေမာင္---ေမာင္ရယ္---ဟင့္ ဟင့္ lu ဘာေျပာရမွန္ူးေတာင္ သိေတာ့ဘူး---

သမင္မေလးမ်က္နွာတြင္ အျပံုးေလးနွင့္ အတူ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ မ်က္ဝန္းေတြထကိ မ်က္ရည္စမ်ား ျပည့္လ်ွံလာေတာ့သည္---

က်ြန္ေနာ္ ျပန္လိုက္ပါအံုးမဟ္----အခ်ိန္မရလို့ပါ---

lu;ခဏ---ေမာင္ ေနေကာင္းရဲ့လားဟင္--?

ေန---ေနလို့ကေတာ့---

lu;ေမာင့္ကို ေျပာေပးပါ---

lu hun လက္စြပ္ေလးကို လက္နွစ္ဖက္နွင္ ဆုပ္ကိုင္ကာ့ ရင္ဘတိနား ကပ္ထားျပီး---

lu;ေမာင္---lu မွာ ေမာင့္ကိုယ္ပြါးေလးရွိေနပါျပီလို့----*

ခင္ဗ်ာ--- ဟုတိကဲ့ပါ---

hun ေစလြွတ္လိုက္သည့္ သံတမာန္ wolf ေလး lu အနားမွ ျပန္သြားေလျပီ---

သို့ေပမယ့္ ေအးခဲလွသည့္ အျဖူေရာင္ ေကာေဇာလြွာခငိးထားသည့္အလား ျဖူစြတ္ေနသည့္ နွင္းေတြေပါမွာ မတ္တပ္ရပ္ကာ---

lu;gomawo---ေက်းဇုူတင္ပါတဟ္ ေမာငိ့ကို---အသက္ရွင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးနဲ့တငိ ေလာကျကီးမွာ အသကိဆကိရွင္သန္ဖို့ ခြန္အားေတြ ရွိခဲ့ျပီ ေမာငိ----ဒီ အသိေလးတခုက lu အတြက္ senta အဖိုးက ေပးသနားလိုက္တဲ့ အေကာင္းဆံုး X'mas present ေလးပါပဲ----

-------------------------------

အာဝူ-----

၁၂ လပိုင္း ဆိုတဲ့ ေဆာင္းရာသီရဲ့ ညခ်မိးေလးတြင္ လေရာင္ကင္းမဲ့ေနသည့္ အနက္ေရာင္ ေကာင္းကငိယံ၌ အျဖူေရာင္ေဆာင္က်ဥ္းသည့္ နွင္းျဖူေလးမ်ား သူ့ထက္ငါ အျပိုင္ဆိုင္ ေျမျပင္ထက္ဆီ က်ဆင္းေနျကသည္---