ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ

chapter 11

က်ြန္မ ေယာက်ား hun ကေလ တခါေလ က်ရင္ ဖေယာင္းရုပ္ထုလိုမ်ိဳး ေအးစက္လြန္းျပီး တခါတေလ က်ျပန္လည္း သူနဲ့မတူေအာင္ကို ေနြးေထြးလြန္းျပန္ပါတယ္---

ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္---သူကို့ က်ြန္မ ခ်စ္တယ္--

အခုလည္းျကည့္ပါလား---က်ြန္မ ေညာင္းမွာစိုးလို့တဲ့ အိတ္အေလးျကီးကို လြယ္ထားလ်က္နဲ့ က်ြန္မကို သူ့ေက်ာျပင္ထက္မွာ ပိုးလို့----

ေမာင့္ကို အရမ္း ခ်စ္တယ္ ေမာင္---

ေက်နပ္ျပီလား---

က်ြန္မ သူ့ေက်ာျပင္ကေန သူ့လည္ပင္းေလးကို သိုင္းဖက္ထားလိုက္မိတယ္---

သူ့ လည္တိုင္ေလးနားမွာ မ်က္နွာအပ္ထားရင္း---

yeobo---

hun:;ေမာင္လို့ ေခါပါလား---

lu:;ဟီး---ရွက္ခ်ာျကီး--

hun:;မိန္းမကလည္း ---yar---

lu:;ဟား---အဲဒါ ဘာစတိုင္ျကီးလည္း--ha ha

ကေလးေလးက်ေနတာပဲ --ဘာလည္း ကုန္းေလးပိုးျပး ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြက မ်ားလွခ်ည္လား---!

hun:;wae--?မေခါခ်င္ဘူးလား ေနေပါ့---

သူ့မ်က္နွာ အနည္းငယ္ ဆူပုတ္သြားတယ္။ပန္းေသြးေရာင္ သူ့နွုတ္ခမ္းပါးေလးေတြက အနည္းငယ္ေရွ့သို့ ဆူထြက္လာေတာ့---

lu;စိတ္ဆိုး သြားျပန္လား---

သူ ဘာစကားမ်ွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး

ဘုရားေရ---

lu:'ေမာင္--စိတ္ဆိုးသြားတာလား မဆိုးနဲ့ေနာ္--!

hun:;arni --မဆိုးပါဘူး

lu:;lu ေလ ေလာကျကီးမွာ အစိုးရိမ္ဆံုးက ေမာင္စိတ္ဆိုးသြားမွာကိုပဲ---

hun:;မဆိုးပါဘူး lu---

30 min ေလာက္ျကာေတာ့ သစ္ပင္ သစ္ေတာေတြ ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ အလယ္မွာ အနီေရာင္ ရင့္ရင့္ေလး သုတ္ထားတဲ့ အုတ္နံရံေလးတခုကို က်ြန္မ လွန္းေတြ့လိုက္ရတယ္

္

ေမာင္ သစ္သားျခံတံခါးေလးကို ဆြဲဖြင့္ျပီး အနီေရာင္ အုတ္ကေလးေတြ စီကာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလး ရွိရာကို က်ြန္မကို ေခါေဆာင္လာတယ္္္