İkili Hayat

12. bölüm ~Çıkmazlarla dolu bir hayat~

🦋

~ Araz Demirci ~

"Yok, yok işte. Nereye gitmiş olabilir? Telefonuda kapalı." Abim delirmiş gibi salonun ortasında bir oraya bir buraya gidiyordu. Bulut ve Asrın gidebileceği her yere bakıyorlardı. Alya ve Asil eve gidip oraya bakıcaklardı. Uraz ve Ateş karakola gitmişlerdi. Abimi sakinleştirmek için de beni evde bırakmışlardı. Saat öğlen üçtü. Sabah kaçta gitti evden bilmiyorduk.

Başına bir şey gelmesinden korkuyorduk. Ya tekrar onu bizden aldıysalar. Abim hala Aren'i arıyordu. Telefonu kapalı desem de hala uğraşıyordu.

Babam evden çıkmış ve bütün arıyabildiği yerleri telefonla aramıştı. Korkuyorduk çünkü şu anda aklı yerinde değildi. Bütün bir geçmişinin yalan olduğunu öğrenmiş olan bir kız nasıl iyi olabilirdi ki?

Ne sağlıklı düşünebilirdi ne de güçlü durabilirdi.

Hala düşünüyordum nereye gitmiş olabilir diye ama aklıma hiçbir yer gelmiyordu. Beynim durmuştu sanki. Kaç saattir ne haber alıyorduk ne de ulaşabiliyorduk. Zil çaldığında hızla gidip kapıyı açtım. Ateş ve Uraz gelmişti. Onları içeri girdiğinde kapıyı kapatacağım sırada Bulut ve Asrın gelmişti. Onlarda içeri girdiğinde bende arkalarından gitmiştim.

Şuanda hepimiz bitik durumdaydık.

Abim hiç iyi görünmüyordu. Aramızda Aren' e en düşkünümüz oydu. Hatta babamdan bile daha düşkündü Aren' e. Bu bebekliğinde bile böyleydi. Zaten bir ay bizimle kalabilmişti. Küçük kardeşim kim bilir nasıl büyüdü? Çok acı çekmiş midir?

Düşüncelerimden Ateş' in sesiyle ayrıldım. "Karakola kayıp ihbarı verdik. Bütün herkes aramaya çıkıcak. Hatta çıkmıştır bile." Dediğinde Uraz konuşmaya başladı. "Umarım hemen bulurlar." Dediğinde bana bakıp yanıma geldi. Yanıma oturduğunda kafasını önüne eğmiş parmaklarıyla oynuyordu. Şuan ki hali 5 yaşındaki bir çocuktan fsrksızdı. "İkiz, ben kardeşimi bir kez daha kaybetmek istemiyorum. Annemi kaybettik zaten bari onu kaybetmeyelim." Demesiyle Ateş aklına birşey gelmiş gibi ayağa kalktı.

"Buldum. Buldum Aren' in buldum."

Dediğinde hepimiz ona baktık. Hızla evden çıktığında bizde peşinden gidecektik ki şaşkın şaşkın bize bakan kızları gördük. Onlarda geldiğine göre evde de yoktu. Kızlara söyleyip hızlı bir şekilde arabalara binip Ateş' in takip etmeye başladık.

Gittiği yolu hatırladığımda bu yolun mezarlığa gittiğini anlamış oldum. İyi de neden mezarlığa gidiyor?

Tabi ya Aren yani Hayat annemin mezarının ordaydı.

Ailesinin olduğunu öğrenince ilk nereye gidebilirdi ki başka?

Mezarlığa geldiğimizde hepimiz arabadan inmiştik. Ateş önden gidiyordu biz de arkadan gidiyorduk. Mezarlıkta biraz ilerlediğimizde çığlık sesleri duymuştuk.

Bu Aren'in sesiydi.

Annemin mezarına yaklaştığımızda Aren' in görmüştük. Berbat durumdaydı. Abim Aren' in o halde görünce yanına gitmek istemişti ama Ateş burda kalmamızı söyleyip o gitmişti. Bize de onları burdan izlemek düşüyordu. Ne dediklerini djyabiliyorduk çok yakındaydık. Zaten Aren o kadar kötü bir haldeydi ki hiçbir şey farketmemişti.