Ben Aren ama Hayat olan. Yanlız, biraz deli, biraz çılgın, biraz dobra ama en önemlisi mutlu olmaya çalışan bir kız.. Hayattan çok bir beklentim yok sadece huzur, sessizlik ve ölüm...
Şu zamana kadar her şeyimi kendim yaptım ve bundan sonra da öyle...
Bugün gerçeklerle birlikte ilk defa okula gidecektim. Yataktan kalktığımda odamdaki banyoya girmiştim. Banyodan çıktığımda dolaba gidip kıyafet almıştım. Odama alışmıştım zaten önceden hazırdı odam yani babamlar önceden hazırlamış beni öğrendiklerinde. Kıyafetlerimi de Alyalar getirmişti geçen gün.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üstümü giyindiğimde saçlarımı yarım toplayıp dağınık bir topuz yapmıştım. Salık kalan kısımları tarayıp bırakmıştım. Çantama ilaçlarımı koyup odadan çıkmıştım. Kapıyı açmamla birlikte karşı odadan Atlas abim çıkmıştı. Beni gördüğünde gülümsemişti ama çekindiği çok belliydi.
Biraz rahat davranması için yanına gidip sarılmıştım. Ona abim olduğunu öğrendiğimden beri ilk defa sarılmıştım. Bunu beklemediği için şaşırmıştı. Sarılmama karşılık verdiğinde geri çekildim.
"Günaydın abi."
Yüzüne baktığımda o güzel maviş gözlerinin parladığını görmüştüm. Oğlum şu ailedeki tek mavi gözlü olmayan kişi bendim. Ulan baba niye o güzel genlerinden bana da aktarmadın. İnsan herkese eşit miktarda verirdi demi ama. Haksızlık bu bildiğin.
Neyse bende ela gözlerimle gayette güzel bir kızım. Lan konudan ne ara bu kadar uzaklaştım ben. Neyse.
"Günaydın minik fare."
Dediğinde Gülümsedim. "Sevdim bunu hee, minik fare güzel ama bana genelde kaçın kurası derler be abi." Diyip göz kırpmıştım.
Gülüşerek mutfağa inmiştik. İkizler hala gelememişti ama babam masada bizi bekliyordu. Bizi Atlas abim ile samimi görünce yüzünde tebessüm oluşmuştu. Ona da sarılmak istiyordum, babam diyip boynuna atlamak istiyordum ama yapamıyordum işte. Nedenini bilmiyorum ama biraz zamana ihtiyacım varmış gibi hissediyordum sadece belki 'baba' diyebilirdim.
"Günaydın baba."
Baba kelimesini kullandığımda içimde bir burukluk oluşmuştu. Bebekliğimden beri ilk defa bir insana baba diyordum ve bu gerçek babamdı.
Bana afallamış bir şekilde bakarken hala gülümsüyordum. Sonunda kendini toparlamış olucak ki bana gülümseyip cevap verebilmişti.
"Günaydın canım kızım."
Bende masada yerimi aldığımda ikizler tartışarak odaya giriş yapmıştı. Bu halleri çok komikti. Kendimi çok huzurlu hissediyordum. Yıllardır aradığım huzuru, mutluluğu bulabilmiştim sonunda.
Araz abim yanıma gelip yanağımdan makas almış ve karşıma oturmuştu. Uraz abim de sırf Araz abimi kıskandırmak in yanağıma kocaman bir öpücük kondurmuştu. Normalde rahatsız olurdum ama şuanda hiç rahatsız olmamış aksine mutlu olmuştum. Masada bir tek annem eksikti. Onu da bulucaktım yakında. Buna emindim.
