İkili Hayat

7. bölüm ~kırgınım sana ben~

🦋

~Bulut Sincan~

Yine yapmıştım. Yine onu üzmüştüm. Hep aynı hatayı yapıp özür diliyordum ve o her seferinde beni affediyordu. O kadar güzel bir kalbi vardı ki. Dışarıdan sert, soğuk, umursamaz bir mizacı olsada kalbi pamuk gibiydi.

Kendimi tutamıyordum. Ona birşey olucak diye ödüm koparken ondaki en büyük hasarı ben veriyordum. O beni affettiğini söylemiş olsa bile içindeki kırgınlığın hiç geçmediğini biliyordum. Verdiğim hasarları tamir etmeye çalıştıkça yenilerini ekliyordum.

Ona söylediğim şeyler sabrının son demleri olmuş ve tokat atmıştı. İlk defa fiziksel bir tepki vermişti ama haklıydı. Böyle sözleri en son duyucak kişi bile değildi o.

Şuan ne mi oluyor? Şuan benim canımın parçası, minik kelebeğim, kardeşim yoğun bakımda yatıyor. Evde ona o sözleri söyledikten sonra çıldırmış ve Ateş'in kollarında bayılmıştı. Hastaneye getirdiğimizde biz sadece dışarıdan kanaması olduğunu sanmıştık ama nasıl birşeye bulaştıysa, ne olduysa iç kanaması olabileceğini söylemişlerdi ve yanılmamışlardı.

Hemen yoğun bakıma alıp ilk müdahaleleri yapmışlardı. İçeride canıyla uğraşırken biz sadece dışarıda ağlıyorduk. Benim buna bile hakkım yoktu sanki. Onu bu hale ben getirmiştim. Belki de onu son kez görüşüm olmuşken ona haketmediği şeyler söylemiştim. Daha fazla orda duramamış ve kendimi sahile atmıştım.

Kayalıkların üstüne oturduğumda arkadan bir el omzuma dokunmuştu. Kafamı çevirip baktığımda Ateşle karşılaşmıştım. O da Aren için çok endişelenmişti. Ateşi ilk gördüğümde gözüm tutmuştu. Sadece ateşi de değil Araz ve Uraz da da birşeyler vardı. Arene farklı bakıyorlardı. Araz ve Uraz nedense Aren e farklı bir şekilde bağlıydılar. Nedense bu bağ beni rahatsız etmiyordu. Normalde olsa aren in yanına erkek sinek bile yanaştırmazdım. Aramızda kan bağı olmasa bile Arenin abisi gibiydim.

Ben onun abisi, o ise benim küçük kardeşimdi. Bunu hiçbir gerçek değiştiremezdi..

Ateş ile beraber denizi izlerken konuşmaya başlamıştı. "Aren ile aranda çok güzel bir bağ var Bulut. Kan bağınız olmamasına rağmen ona çok güzel sahip çıkıyorsun. Onun için endişeleniyorsun. Saçının teline zarar gelse dünyayı yakarsın. Bunu yoldan geçen herhangi birisi bile anlar. Aslında ikiniz de çok şanslısınız. Ama hata yaptın Bulut. Çok büyük hata yaptın. Aren o sözleri hakedicek bir insan değildi." Doğru söylüyordu. Ben büyük bir hata yapmıştım. Ama sinirlerimi bpzuyordu. Bu kelimeleri başkasından duymak sinirimi bozuyordu.

"Bilmediğimimi sanıyorsun. Biliyorum. Çok büyük bir hata yaptığımın bende farkındayım. Onu her korumak istediğimde aslında ben zarar veriyorum. İsteyerek söylemedim ki o sözleri. Kendimi kaybettim. Her seferinde şu siktiğimin çenesini tutamadığım için o minik kalbini kırıyorum. Aptal kafam. Her seferinde aynı hatayı yapıyorum ve o beni her seferinde affediyor. Ben o tokadı hakettim Ateş. Ben onu üzmek istemiyorum. Onun gözünden akan her yaş için kendime lanet ediyorum. Ben nasıl bir insanım, nasıl bir kardeş, nasıl bir abiyim diye kendime soruyorum. Zor durumdayım Ateş çok zor durumdayım. Bu sefer kesin beni affetmicek. Affetmesin çünkü ben hakettim."

Hem ağlıyor hem konuşuyordum. Çok fazla dolmuştum. Aren e birşey olursa kendimi asla affetmezdim. Ateşe baktığımda onunda gözleri dolmuştu. O da doluydu hemde çok doluydu bunu anlayabiliyordum. Ama neden doluydu neye doluydu onu anlamamıştım.