Mardin Doktoru

7. Bölüm

Hissetiğimiz acının tarifi yok. Hepimizin başı sağ olsun.

6 ŞUBAT 2023 🎗

İyi okumalar 🖤

Hamdi beni eve bırakmıştı.

Evin kapısının önünde yere oturmuş ağlıyordum. Geri mi dönseydim acaba? Bıraksa mıydım her şeyi? Başıma daha neler gelecekti acaba?

Hiçbir şey bilmiyordum. Kafam allak bullaktı ve ailemi arayıp haber vermeye bile korkuyordum. Ailemi arasam ne yapabilirlerdi ki? Baver Emir'i döverken, beni tehtit ederken de kimse hiçbir şey yapamamıştı. Ailem ne yapabilirdi? Hatta üstüne belki Baver onlara zarar verebilirdi.

Kaç saat öylece oturup ağladım bilmiyordum ama sonunda akacak gözyaşım kalmamıştı.

Oturduğum yerden kalkıp sarsak adımlarla mutfağa geçtim. Ağlamamın etkisiyle ağzım kurumuş, gözlerim yanıyordu. Dolaptan bardak çıkardım ve musluğu açıp dolmasını bekledim. Yine düşüncelere dalmıştım.

Emir'e ne diyecektim? Sonuçta benim yüzümden olmuştu. Baver kendini kaybetmişti, sanki bana çiçek getiren adam gitmiş yerine bambaşka bir şerefsiz gelmişti.

Bardaktaki su elime taşmaya başlayınca daldığım düşüncelerden çıktım ve suyumu kana kana içtim. Boşalan bardağı musluğun altından geçirip kurutma teline koydum. Duvardan tutunarak lavaboya geçtim ve aynadan kendime baktım.

Bu hale düşecek kadın değildim ben. Gözlerim ve burnum ağlamaktan pörtlemişti. Ağlayınca burnu büyüyen tek insan ben olmalıydım.

Daha fazla iğrenç görüntüme bakamadım ve elimi yüzümü güzelce yıkadım.

Tekrardan mutfağa geçtim ve buzluktan buz kalıbını alıp odama geçtim. Şişen gözlerime buzla tampon yapmak beni her zaman rahatlatmıştır.

Üstümü dahi çıkarmaya mecalim olmadığı için direk kendimi yatağıma attım. Ağlamanın bana verdiği yorgunluğa dayanarak 5 dakika içerisinde uyumuştum.

...

Sabah ilk defa alarmdan önce kalkamadığımı telefonun kulak tırmalayan alarm sesiyle kalktığımda anladım. Küçükken okula gitmek için sabah 6 da kalkmak zorunda kalırdık ve annem bizi kaldırabilmek için eski tuşlu telefonundaki en berbat parçayı alarm sesi yapardı. Bende çok fazla etkisi kalmıştı anlaşılan çünkü hala o berbat melodi aklımdaydı.

Yataktan kalkmayı hiç istemiyordum. Okumak çok zor derdim ama çalışmak daha zormuş anlaşılan çünkü bugün işi ekme gibi bir şansım yoktu. Mecburen kalkıp hazırlanmaya başladım.

Dün yaşadığım berbat olay için de kendim için en iyi kararı almıştım. Bundan sonra Baver'i hiç tanımıyormuş gibi yapacaktım. Benden sıkılana kadar kimseyle fazla muhatap olmayacaktım.

Makyaj yapmak için banyoya geçtim. Göz altlarım için ve sivilce izleri için kapatıcı kullandım. Rimel, pembe şeftali tonlarında ruj sürdüm. Son olarakta parlamayı sevdiğim için göz pınarıma, elmacık kemiklerime ve burnuma aydınlatıcı sürdüm.

Evet dün travmatik olay yaşamış olsamda insanların karşısına ölü balık gibi çıkacak halim yoktu. Kimsenin bana acıyarak bakmasını veya sürekli "n'oldu" diye sormasını istemiyordum.

Makyajım bittikten sonra kumaş pantolon ve yeşil kısa kollu tshirt giydim.

Düşünmem gereken çok fazla şey vardı.  Ama işime odaklanmam gerekiyordu.

...

Evden çıkıp hastaneye gitmiştim. Soyunma odasında güya arkadaşım olan insanlar yüzüme bile bakmamıştı. Anlaşılan dedikodu çabuk yayılmıştı. Yakında kokusu çıkardı.