The Maze Girl // Minho

Ból

Wszędzie jest biało. Rozglądałam się cały czas próbując coś dostrzec.

W pewnym momencie zobaczyłam siebie. Wyglądam jakbym wisiała a do moich różnych części ciała są przyczepione rurki które wyglądają jakby pobierały coś że mnie.

Nagle przyszedł Thomas z jakimś chłopakiem. Szatyn złapał moją rękę I popatrzył na mnie.

- Rose, o mój boże.- Chłopak złapał mnie za rękę a po jego policzku zleciała łza.- Wyciągnę cię stąd, wytrzymaj jeszcze trochę. Wrócę po ciebie z innymi, obiecuje.- Odszedł ode mnie a chwilę później obraz zniknął mi z oczu.

Obudziłam się i szybko podniosłam.

Co to miało być?

Wszyscy wokół mnie jeszcze spali.

Stwierdziłam że pójdę do toalety. Załatwiłam się szybko, otworzyłam drzwi i po pierwszym kroku wpadłam na kogoś.

- Czemu nie śpisz?- zapytał mnie Minho.

- Mogłabym o to samo zapytać.- Zaśmiałam się cicho. - Następny sen.- Odpowiedziałam a chłopak zrobił głuche 'aaa'.

- Chcesz o tym pogadać?- Czyżby się martwił?. Machnęłam głową na nie. - No dobra,  jeśli jednak będziesz chciała to jestem.- Odwróciłam wzrok i popatrzył na podłogę.

- Od kiedy ty taki miły? Martwisz się?- Zaśmiałam się I popatrzyłam na zmieszanego chłopaka.

- Ja? Martwić? Bardzo śmieszne.- Powiedział.

- Jak to inaczej nazwiesz?- Zapytałam chłopaka a on przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. Ostatecznie wywrócił oczami, wyminął mnie i zamknął się w łazience.

Zaśmiałam się pod nosem I poszłam do swojego łóżka.

***

Siedziałam na łóżku Patelniaka rozmawiając z nim o strefie. Naszą rozmowę przerwał odgłos otwieranych drwi. Wszyscy wstaliśmy i ruszyliśmy za mężczyzną który miał zaprowadzić nas na śniadanie.

Usiedliśmy przy tym samym stole co wczoraj i zaczęliśmy jeść. Chłopaki żywo o czymś rozmawiali a ja jako jedyna zastanawiałam się.

- A ty co o tym myślisz Rose?-  Popatrzyłam na Thomasa przestając jeść.

- O czym?- Spytałam i odłożyłam widelec.

- O tym miejscu?- Powiedział jakby to było oczywiste.

- Trochę podejrzane, nie ufam im. Ale mają wygodne łóżka.- Odpowiedziałam po chwili namysłu.

- Panie i panowie.- Przerwał nam w rozmowie Janson. Zignorowałam mężczyznę i wzięłam widelec na który nałożyłam trochę jedzenia. Przerwałam wszystko co robiłam gdy usłyszałam swoje imię.- Rosaline, i to wszyscy. Pamiętajcie jutro też jest dzien.- Dokończył a ja nie wiedziałam co zrobić.

- Thomas.- Zwróciłam się do chłopaka. - Ucieknijcie stąd jak najszybciej.- Powiedziałam szeptem i ruszyłam za resztą nastolatków.

Gdy byłam już za drzwiami odwróciłam się w stronę stołówki i zobaczyłam że Thomas idzie w moją stronę. Gdy ochroniarze nie chcieli go wpuścić zaczął się wykłócać. Dalej niestety nic nie widziałam bo skręciliśmy w prawo.