Kırmızı

Benim Olmayana Aşığım

Yorum ve oylarınızı bekliyoruz canlar. Umarım bu kurgumu beğenirsiniz ;-)

~Başlama tarihi {3 mart 2023} ~

××××××××××××××××××××××××××××××××

Nasıl bir his biliyor musun? Oda çok geniş ama sığamıyorsun, bak kapı orada ama çıkamıyorsun, pencere açık ama nefes alamıyorsun.

Cemal Süreyya

××××××××××××××××××××××××××××××××

                               < 1 >

Tanımadığım birine aşıktım deli gibi. Yüzü yoktu hatırımda. Ne sesi ne de kokusu dolanıyordu zihnimde. Ama aşıktım. Öyle aşıktım ki, onu düşünmeden uyku uyuyamıyor, onsuz adeta nefes alamıyordum.

Takıntılı bir manyak gibi gözlerim o bilmediğim aşkımı arıyordu sokaklarda. Her yanımdan geçen kişi acaba o mu diye heyecan ediyor, o olmadığı zamanda hüzünle çöküyordum olduğum yerde. Bitmeyecekti bu aşkım, biliyordum. Kalbim bu anlamsız arayışta olduğu sürece büyüyecekti.

İç çektim sesli bir şekilde oturduğum yerde. İş yerimde oldukça rütbeli biriydim. Onca çalışma ardından bu koltuğu kazanmış ve hayallerime ulaşmıştım. Arabam, evim ve annem. Benim için herşey vardı. Her şeyim tamdı ama bu kalbimde ki anlamsız his bana adeta tam olmadığımı, eksik olduğumu haykırır gibiydi. Bazen ona kulak veriyor olsam da artık çok yorulmaya başlamıştım.

Benim olmayan birine olan özlemim bıktırmıştı beni. Önümde dosyalar, içinde olduğum lüks oda ve sayamadığım kadar yüksekte olan ofisimin içinde adeta fakirliği yaşıyor gibiydim. Yalnızlık ilk defa beni bu kadar üzmüştü.

"Patron?" Gözlerimi ofisime giren sekreterime çevirdim. "Yorgun gibisiniz?". Dudaklarımı açıp da evet diye haykıramamış yalnızca ona boş gözlerimle bakmakla yetinmiştim. Anlıyordu beni can dostum, gözlerimden hatta nefes alışımdan bile biliyordu. Öyle ki kapıyı ardından kapatıp içeri girerek karşımda ki koltuklara sesli bir iç çekişle oturup ellerini birbirine kavuşturmuştu dizlerinin üzerine eğilirken.

"Yine mi aynı his?" başımı sallamakla yetindim. "Seni mahvediyor bu his Vera. Psikoloğa mı gitsek? Belki bir yardımı dokunur" demişti. Bu cümlesini yabancı birinden duysaydım eğer bir güzel küfürü savurur ve onu yaka paça odamdan kovarak hayatı zindan ederdim ama can dostum öyle değildi. Bu zamana kadar yanımda olmuş bana hayatın güzelliklerini tattırmıştı doğrularıyla.

"Bilmiyorum Murat, emin değilim. Ya beni deli diyerek hastaneye tıkarlarsa o zaman bensiz ne yaparsın?". Alaya aldığım bu cümle ile kaşları derince çatılmış ve göz devirmişti.

"Çok komik Vera." güldüm ve iç çekerek fısıldadım gözlerim camdan dışarı kayarken." Kızma bana "

"Kızmayacağım şeyler yap o zaman" der demez yerinden ayaklanarak masamın etrafından dolanıp yanıma geldi. Gözlerim bu hareketiyle gözlerine kenetlenirken sandalyemin yanına çöktü ve ellerimi sıcacık avucu içine aldı. Kalbimde hissettiğim bu abi merhametiyle duyguya aç olan ben tebessüm ederek bakmıştı ona.

"Senin için çok endişeleniyorum kardeşim. Yapma böyle nolur. Sıkma canını, elbet bir yol buluruz."

Gözlerimi saniyelik yumarak karşılık verdim ona sessiz bir şekilde. Onun dediklerine inanmak istiyordum ama bu inancımı çok önceden kaybetmiştim. Umudumu yitiriyordum ve ben umudumla yitiyordum. Çevremde olan tüm herkes de bunun gayet farkındaydı. Her saniye yanlarında çöküşümü beni tanımayan biri bile anlıyorken canımdan çok sevdiğim insanların beni anlamaması imkansız gibi bir şeydi.