කලු කුමාර ✔️

දෙවන දිගහැරුම

පැයකටත් ලං වෙන්න අධිවේගී එකේ එනකම්ම වාහනේ ඒසී එකටත් එක්ක නින්ද ගිය මගෙ ඔලුව ගිහින් ශටර් එකේ වැදුන පාර එක්ක ඇස් අරිද්දි අම්බලන්ගොඩ ඇල්පිටිය පිටවීම ගහපු ලොකු බෝර්ඩ් එක බොඳ වෙවී පේන්න ගත්තා.

" අපි ආවද ලොකූ....."
තඩි ඈනුමක් අරිනගමන් මන් සීට් එක පල්ලෙ වැටිච්ච ෆෝන් එක අහුලන වෙලේ ලොකු අයියා හයිවේ එකෙන් එක්සිට් වුණා.

" ඔව් ඔව්...ආවා...දැන්වත් නැගිටිනවා පොඩි......මරු මිනිහා බලනවා කෙලත් පෙරන් බුදි..."

සැක් කෙළ නම් පෙරුණෙ නෑ ඔය බොරු...
මෙච්චර වෙලා ආපු කර්කශ පරිසරේ වෙනුවට නිල්ල ගැහුන කුඹුරු යායවල් රෑස්ස ගස් මැදින් වැටුණ පාරෙ අපි ඇල්පිටියට ආවා.

මන් එහෙම්මම ශටර් එක ඇරලා
අවුරුදු ගානකට පස්සෙ ගැමිකම පිරුණු ඒ සුවඳ ආයෙත් වින්දා.

කොළඹදි බැරිවෙලාවත් වාහනේ ශටර් එක ඇරියොත් ඉස්සරහින් යන එකාගෙ දුම් බොන්න වෙද්දි මෙහෙදි නම් ගන්න හුස්මක් ගානෙම නාස් පුඩු වලට සීතලක් දැනුනා.

" අපෙ මහත්තයා....මේන් බලන්නකො කවුද ඇවිත් ඉන්නෙ කියලා..."

කාර් එක ආපු සද්දෙට ගෙයින් එළියට ආපු අත්තම්මා හැරෙන තැපෑලෙන්ම කතා කලේ සීයට. කොයිවෙලෙත් බුලත් විටත් හපන සීයා අදත් බුලත් විටක් හපන ගමන් අත්දෙකත් පිටිපස්සට බැදන් ගෙයි ඉස්තෝප්පුවෙන් පොල් අත්තේ රටාවට අතුගාපු මිදුලට අඩිය තිබ්බා.

" දැන් යස ඉලන්දාරී නෙව...."

මන් හිටියෙ මගෙ පුංචි කාලෙ මතක පිරුණ අප්පච්චිගෙ මහ ගේ දිහා බලාගෙන......ඉස්සර වගේමයි කිසිම වෙනසක් නෑ...තවමත් ගෙයි ඉස්සරහ වල් කුරැඳු ගහ රූස්සෙට වැවිලා.