කලු කුමාර ✔️

විසිදෙවන දිගහැරුම

නිල් පාට තණ නිල්ල මැද්දෙන් සීතල හුළඟ එක්ක පැටලිලා එන බට ලී හඬ ඇහෙන දිහාවට මන් අඩිය තිබ්බා.

සුරංගනා කතාවක හා සමානව වචනෙන් විස්තර කරන්න බැරි තරම් හැමදෙයක්ම ලස්සනයි. ගල් කණු උඩ නැගුණ
උස ප්‍රසාද.....ලතා මණ්ඩප.....වන උද්‍යාන...
අතරින් අහස උසට නැගුණෙ කලු ගලින්ම නිම වෙච්ච සද්දන්ත මාලිගාවක්.

හීනෙ ඇතුලේ මන් තනිකරම ආත්මයකට
සමාන වෙද්දි මුලු මාලිගාවට පුරාම මම
ඇවිද්දා. කනට මිහිරි බට ලී හඬ ඇහුන
මාලිගාවෙ බටහිර කොටසට ආපු මන්
රතු තිර රෙදි වලින් සරසපු ලොකු කුටියක
අතරමන් වෙද්දි කුටිය හරහා ඇදිල ගිය
මේඝගෙ ඡායාව පස්සෙන් ඇවිදන් ගියා.

මේඝ නැවතුනේ සදලුතලේක වෙද්දි බට ලී වාදනයෙ අයිතිකාරයා මීට කලින් වතාවක
මේඝ එක්ක හිටපු මගෙ හීනෙ මන් නොදැකපු චරිතෙ......

සඳලුතලෙන් ඈත බලාගෙන පිටුපාලා හිටිය ඒ කෙනා මේඝගෙ අඩි හඬට හැරෙද්දි කලින් වතාවෙ නොදැක්ක ඒ රෑපෙට මට මාවම අදහගන්න බැරිවුණා.

මේඝ කිව්ව රාධා.....
එයාගෙ පළවෙනි ආදරේ......
ආත්මයක් ගානෙ පතාගෙන ආපු ආදරේ....

එතන හිටියෙ තනිකරම මගේම පිටපතක්
වෙද්දි වෙනසකට තිබුනෙ වැවුණ දිග කොණ්ඩෙ වගේම ඇදන් හිටියෙ සේද සලු.

හැම දෙයක්ම හරියට චිත්‍රපටියක් වගේ මැවෙද්දි අවුරුදු දෙදහස් පන්සියයකටත් ඈත ඉතිහාසෙක මගෙම ආදර කතාව මගෙ හීනයක් ඇතුලෙ ගලාගෙන ගියා.

" කුමරුනි......මා.."

" මේඝ ඔබ පැමිණියේ නික්ම යන බව
දන්වන්නට නම් මා නැහැ ඊට සවන් දෙනුයේ...."

" මා ඔබට පොරොන්දු වූ ලෙසම අවස්ථාවක් ලද සැනින් මෙහි පැමිණෙන් නම්..... පිටත්වීමට අවසර....."

" නුඹව නැවත මුණගැසීමට තරම් මා
වාසනාවන්ත නොවේවි මේඝ..."

මේඝ එයා ඉස්සරහ දණ නමලා ආපහු
යන්න යද්දි ඒ දිහා මලානික විදිහට බලන්
එයා මිමිනුවා.