කලු කුමාර ✔️

දොළොස්වන දිගහැරුම

බැල්කනියට වෙලා අහස පොළව ගැට
ගහන්න වගේ කල්පනා කර කර හිටිය මන් කාමරේ ඇතුලෙ බෑග් එක පැක්
කරන අම්මා ගාවට ගියා.

අද මගෙ ටිකට් කපලා...

" රිපෝට්ස් ටික කෝ අම්මා....."

" ඔය ඇඳ උඩ..."

වෛද්‍ය වාර්තාව අතට ගත්ත මන් ආයෙත්
මුල ඉදන්ම බැලුවා.

ඒක ගැන කිසිම දෙයක් නෑ.......නිකම්ම
ඩිප්‍රෙෂන්......මීට දවසකට උඩදිත් රේප් කියලා එකතු වුණ කෑල්ල අයින් වෙලා.
නිකම්ම ඩිප්‍රෙෂන්.

ඊටත් වඩා පුදුම ඊයෙ වෙනකම්ම ඇගේ තිබුන තුවාල කැලැල් හැම එකක්ම උදේ වෙද්දි අතුරුදහන් වුණ එක.

මාව දැක්කත් බනින්න හදන ලොකු අයියත් අද හැම දේම අමතකයි වගේ කතා
කරනවා.
තේරෙන්නෙ නැති මොකක් හරි අවුලක්
තියෙයි. ඒත් ආයෙ ඕවා අහලා අවුස්ස ගන්න ඕනි නැති තැන මාත් සද්දයක් නැතුව හිටියා.

සමහර විට එයා කිව්වා වගේ හැම දේම
විසදුනාද. ....

කොහෙ ගියාද මන්දා.....ගෙදර යනවා
කියන්නවත් එයා නෑ.......

"ආත්මයක් වුණාට හැඟීම් නැතුව නෙවෙයි...."

එයා අන්තිමට කියපු දේ මට ආයෙ ආයෙ
මතක් වුණා. ඇත්ත මිනිස්සුන්ට විතරද
හැඟීම් දැනීම් තියෙන්නෙ. හැඟීම් විදින්න
පුලුවන් මිනිස්සුන්ට විතරද...

මගෙන් හිතන්නෙ බලන්නෙ නැතිව පිට
වුණ වචන වලට එයාගෙ හිත රිදෙන්න ඇති.
මට එයාගෙන් සමාව ගන්න ඕනි හිත රිදෙව්ව හැම වචනෙකටම. මන් කැමති නෑ
ඒ ඇස් වල පිරෙන කඳුලු වලට.....මන්
දකින්න ආසම කලාතුරකින් මතුවෙන ඒ හිනාවට.

යකෙක්ගෙ හිනාවක්....නල දත් පවා විලිස්සෙන..... ඒත් ඒ හිනාව ලස්සනයි වගේම අව්‍යාජයි.

.
.
.
.

දාගෙන හිටිය සපත්තු පිටින්ම මහන්සියට ඇඳට වැටෙද්දි ඉවර කරගන්න බැරි වුණ
එසයිමන්ට් ගොඩ දැක්කම ඔලුවත් එක්ක
රිදෙන්න ගත්තා.

අතේ තිබ්බ බෑග් එක ඇඳ පාමුල වැටෙද්දි
මගෙ ඇස් ගියෙ පොත් රාක්කෙ තිබිලා දූවිලි වැදුණු මීට අවුරුදු ගානකට කලින් ලියපු ඩයරිකට.