EFSUN

GİRİŞ

                             Yardım Edin!

Lütfen Allahım bir araba geçsin şu lanet yoldan. Lütfen...
Yardım etsin biri,lütfen kardeşim ölmesin dayanamam ona bir şey olursa..
Benim tek sığınağım o onu da benden alma Allahım...

Yola dizlerimin üzerine çöktüm ve bağıra bağıra ağlamaya başladım. Artık dayanacak gücüm kalmamıştı,dizlerim çok  acıyordu ellerim çok acıyordu, kardeşim orada ölüyordu..
Bi ışık gördüm,uzaktan çok uzaktan gelen bir ışık. Hemen ayağa kalktım ve beni görmeleri için ellerimi havaya kaldırıp sallamaya başladım,inşallah beni görüp dururdu. Tek umudum bu ışıktı,tek yardımım bu ışıktı, lütfen dursun lütfen.
Araba tam önümde durunca iki tane adam indi,ikisi de uzun boylu ve baya kalıplıydı İnşallah o şetefsizin adamları değillerdir diye içimden dua ediyordum. Arabayı kullanan adam yanıma geldi ve beni baştan aşağı süzdü..

"İyi misiniz"

Arabayı kullanan adam sormuştu, sesi çok sert ve katıydı. Korkuyordum..

"Değilim lütfen bana yardım edin Allah rızası için"

İki adam önce birbirlerine baktılar sonra da bana baktılar. Arkadan gelen 2-3 tane daha araba görmemle korku tüm vücuduma yayıldı. Arabalardan sayamadığım kadar çok siyahlı adam inmişti. Geri geri yürümeye başladım,bu adamlar onun adamları olabilir miydi? Neden olamasın ki?

"Dur korkma biz sana zarar vermeyiz"

Bu kez diğer adam konuşmuştu, ister istemez güven hissetmiştim,neden bilmiyorum ama diğeri gibi sert değildi bu.

"Bana yardım edecek misiniz"

"Sen anlat bakalım,elimizden bir şey gelirse yardım ederiz"

Önce kararsız kaldım neden bilmiyorum ama çok korkuyordum ya bu adamlar daha kötüyse,ordu gibi geziyorlardı neden olmasın?
Ama başka çarem yoktu,onlar bana yardım edebilirdi.

"Biz kaçırıldık, kardeşim yaralı ormanın içinde. O ölürse yaşayamam lütfen yardım edin"

İki adamın da yüzü sertleşti, bu kez ikisinden de korkuyordum. Hem de çok.

"Nerede kardeşin?"

Korktuğum adam sormuştu bu soruyu.

"Benimle gelin hemen göstereyim"

Koşarak oramana gitmeye başladık üçümüz de. Kurtaracaktım kardeşimi, yaşayacaktı,bu kötü iğrenç günleri atlatacaktık ikimizde her zamanki olduğu gibi. Yine gülüp eğlenecektik, birlikte çok güzel şeyler yaşayacaktık.
Onu aynı bıraktığım yerde gördüğümde yüzümde bir gülümseme oluştu ister istemez. Hemen yanına gidip nabzına baktım daha da yavaşlamıştı ve yarası daha fazla kanıyordu yeterince kan kaybetmişti.

"Lütfen yardım edin nabzı çok yavaş, yarası da derin hemen hastaneye gitmezsek ölebilir. Hemen müdahale etmemiz gerek"

"Çağrı kızı al! hemen gidelim buradan"

Korktuğum adam emir verircesine konuşmuştu çağrıya. Acaba aralarında ki ilişki nasıldı?
Şimdi bunları düşünmenin sırası değil diyerek kendimi durdurdum. Şimdi kardeşimi kurtarma sırasıydı. Çağrı denen adam Leyla'yı kucağına aldı ve geldiğimiz yolu yürüdük,arabaya ulaştığımızda hemen arka koltuğa geçtim ve çağrı Leyla'yı arka koltuğa yatırdı. Başını kucağıma aldım ve üzerimden çıkardığım t-shirt ile hemen yarasına tampon yapmaya başladım. Gerçektende çok kan kaybetmişti ve soğuk soğuk terliyordu,çok korkuyordum..

"Dayan güzelim,dayan. Kurtulduk bak gidiyoruz hastaneye"

Arabanın Çalışmasıyla hızla yol aldık, gerçekten de çok hızlı gidiyorduk, buna sevindim işte. Güzel kardeşimin saçlarını okşayıp,sesimi duymayacağını bilsem de teselli ediyordum. Bir umut belki beni duyardı..