The Cold Ice Princess Charming

Epilogue

Riva's POV 

Walang katapusan... na pag lalakad, hindi ko na alam kung gaano ako katagal naglalakad, saan ba ako papunta? Nilibot ko ang tingin ko sa paligid ko at napagtantong nasa gitna ako ng disyerto. 

What the heck am I doing here?!

Nakakaramdam na ako ng uhaw na kanina ko pa binabalewala, nahihirapan narin akong huminga. Napaangat ang tingin ko sa langit, sobrang init na rin ng pakiramdam ko. 

Shit, how do I get out of here?

Kahit nahihirapan nako ay nagtutuloy parin ako sa paglalakad, I need to go home. Hindi ko alam kung pano ako napunta dito. 

"Huminto ka na..." Napalingon ako sa babaeng nagsalita. 

"S-say?" Tawag ko sa kanya, alam kong siya yan. Pero bakit di ako makahinto? Patuloy parin akong naglalakad habang siya ay nakatayo lang naman, at di gumagalaw. 

Nananaginip ba ko?

"Nananaginip ka. You have to stop moving." Sabi niya ulit kaya napatingin ako sa mga paa ko. 

I couldn't. Tuloy tuloy parin sila sa pag galaw kahit di ko gustuhin.

"Riva..." Napahinto ako. "Bumalik ka na." 

Idinilat ko ang mga mata ko at bumungad sakin ang puting kisame. Naghahabol ako ng hininga, gusto ko lumingon sa gilid ko pero di ko magawa parang may mabigat na nakadagan sakin. I tried to move my fingers but it's too hard. 

Nasan ba ko?

"Rain?" Narinig kong tawag ng isang pamilyar na boses. 

Narinig ko ang pag takbo nito palayo at may kung anong ingay nakong narinig na papalapit sakin. The next thing I knew, doctors and nurses are all over me. So nasa ospital ako. 

Anong nangyari? Wala akong ma—

"Aaaaahhhh!!!!" Ipit na sigaw ko nang kumirot ng sobra ang ulo ko. Pilit naman akong pinigilang gumalaw ng mga nakapaligid sakin. Maya maya ay bigla nalang akong nakaramdam ng antok. My eyelids are getting heavier. 

"Her vitals are steady, don't worry. She's fine."  

Ang dami dami kong naririnig na nagsasalita. Napahawak ako sa noo ko, napakunot pa ako sa kaunting kirot na naramdaman ko sa ulo ko. 

I helped myself up and opened my eyes, saka ko nilibot ang tingin ko. Biglang tumahimik ang paligid. And when I realize everyone in the room is looking at me like I'm some dead raised back to life, agad ko nang naintindihan kung bakit tumahimik ang paligid. 

Wait, ano bang nangyari?

Napatingin ako sa mga palad ko. And remembered the day that I thought would be the last day that I'd be breathing... agad kong inangat ang tingin ko sa kanilang lahat. Tuloy tuloy na bumagsak ang mga luha ko nang maalala ko ang lahat nang nangyari nung araw na yon. 

Then I heard footsteps running towards here, napalingon ako sa may nakabukas na pinto nitong room, and saw her. My heart swelled. 

"S-say..." My voice broke. 

Hindi ko alam kung gaano na ka stupid ang itsura ko ngayon, naiiyak talaga ako ngayon. And I fully understand why I'm feeling this way. 

Dahan dahan siyang naglakad palapit sakin. Habang nakatingin sakin na para bang di siya makapaniwala.