YAZMA İSTEKSİZLİĞİNDEN DOLAYI ARA VERİLDİ (bölüm gelmeyecek) BÖYLE DURSUN DEDİĞİNİZ İÇİN KALDIRMIYORUM!!
Gece sevgilisiyle uyuyan Park Jimin gözlerini açtığında kendini Min Krallığının sınırlarında bulur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
"Gününüz nasıldı Kralım?"
Yoongi'nin uzun sarı saçları tarak ve ellerim arasından yumuşakça kayıp giderken kapalı çekik gözleri yavaşça açıldı ve aynadan benimkilerle birleşti.
Odaya gireli yirmi dakika oluyordu sanırım ama ben yeni konuşuyordum ki bu konuşma cesareti- hatta isteği de nerden geldi gram fikrim yoktu. Güya o konuşmadan konuşmayacaktım ama elimde değildi işte.
Dokunmak yetmezdi bazen ki ben adam akıllı eskisi gibi dokunamıyordum bile ona.
"Neden merak ediyorsun?"
Sabah gergin ayrıldık da ondan diyemedim tabi. Sahi, sabah gerilmiştik kahvaltıda. Bana yıkmaya çalışmıştı bir şeylerin suçunu ama benim suçum yoktu ki. En suçsuz bendim lan burada! Bir de neden mi?
"Etmemem mi gerekiyor?"
Fısıltılı çıkan sesimle kafası hafif omzuna düşerken çıplak üst bedenine baktım aynadan ve titrek bir nefes aldım. Çıldıracaktım artık ha! Ben soyup giydiriyordum bir de üstünü! İki kez oldu sadece ama olsun! Nereye kadar böyle?!
"Haddini aşan şeyleri tabi ki etmemen gerekiyor."
Ellerim duraksarken umursamaz sesiyle ayaklandı ve tam karşıma geçip yatağına gitmeden bana sert bir bakış attı. Sertçe yutkunup tarağı aynanın önüne koyarken arkamı dönüp onu izledim.
Büyük yatağına çoktan girip sırtını bana dönmüşken "Lambalar!" dediğini duydum. İçimdeki boşluk hissiyle sırasıyla lambaları söndürdüm. En son yatağının oradakine geldim ve söndürürken onu izlemeye başladım.
Uyurken bile gergin olurdu yüz ifadesi ama ne zaman ben varken en huzurlu uykusundaymış gibiydi. Hemen uyuması imkansızdı ama şimdi bile gergindi yüzü. Yarasına takıldı bakışlarım, dudaklarım sızladı sanki.
Yarasına olan öpücüklerimi bile özlemiştim.
Ya bir türlü lambayı söndüremediğimden ya da yüzündeki ok gibi saplanan bakışlarımı hissetmiş olacak gibi göz kapakları hızla açıldı, gözlerimiz birleşti. Bomboş, bir yabancıya bakıyordu işte gözleri.
"Sabah geç kalayım deme, affı olmaz bu sefer."
Evet, uyarımı da almıştım. Gülümsedim yine de ona. Kaşları çatılır gibi oldu.
"İyi geceler Kralım."
Tüm lambalar söndü ve ben odadan çıkıp derin nefesimi havaya verirken hava yetmiyormuş gibi hızla bahçeye çıkmak için ilerlemeye başladım. İhtiyar büyücüyle konuşmam lazımdı. Onun dışında burası kocamandı! Bin tane çıkış olabilirdi bahçeye ama sabahki dediği yerden çıkacaktım.
Evet, Kralımız bugün beni görmek istemediğinden boştum ve sarayı keşfetmekle meşguldüm. Büyüktü ama benim hafızam da iyiydi işte. Çoğu yeri aklıma kazımıştım ki iki gün daha etrafta dolansam buradakilerden çok daha şey bilirdim burayla ilgili.
